Holy macaroni, wat een record zeg. Wellicht zegt u die naam niets want mogelijk bent u van de motorsporten – ook geen gek weekend gehad, dunkt mij – of een wielrenner pur sang, die moeiteloos de Baskische coureur weet te noemen die in de laatste etappe van de Vuelta mocht vooruit lopen omdat hij dat loodzware bestaan vaarwel zei.
Goed, ik help u uit de droom: Eliud Kipchoge heeft in Berlijn zondag het WR op de marathon gelopen. Ook niet een secondje verbeterd, maar met een dikke minuut. Dat is vet snel, u houdt dat niet of maar even bij op uw huist-tuin-keuken-fiets. De Kenyaan stoof onder de Brandenburgertor door alsof hij de bus naar zijn werelddeel moest halen. Een immense prestatie. De man gaat ongetwijfeld onder de 2 uren duiken. Hij kwam even fris over de finish als nadat ik van de slaapkamer naar de keuken ben getrippeld.
Geen tak van sport of er komt wel weer eens een fenomeen langs die de rest, ook geen knoeiers, voorbij streeft als ware zij krabbelende dilettanten. Eddy Merckx, Eric Heiden, Raymond Ceulemans, Alberto Tomba, Usain Bolt. Dat lijkt mij kicken zeg: ergens exceptioneel goed in zijn. Maar aan de andere kant excelleer je maar in één dingetje. Een wielrenner doet weinig meer dan fietsen. Het heeft immers geen zin om daags te gaan roeien. Die Kipchoge loopt een groot deel van de dag, slechts onderbroken door wat slaap, een verantwoorde maaltijd en een persconferentie achteraf. Dat is een beetje mijn bezwaar tegen die one trick pony’s: het is wel wat veel van hetzelfde. Dan krijg je uitgeteerde lange afstandatleten, renners met wanstaltige bovenbenen en een biljarter die steeds op een tafel wil gaan liggen.
Daarom vraag ik aandacht voor een wereldrecord dat bij Studio Sport slechts in een bijzin en en passant een vermelding kreeg, maar van buitenaardse orde is. Duidelijk is, dat die knurften op de redactie bijna uitsluitend oog hebben voor Koning Voetbal, die tegenwoordig over de eigen poten struikelend over het veld duikelt.
Ik zeg: Asthon Eaton. Paste naadloos in eerder genoemd rijtje van sporticonen. Had járen de meeste punten in de tienkamp. Hij is, nee: was de beste tienkamper aller tijden. Meervoudige Olympisch en wereldkampioen. Jammer voor alle andere sporten, maar de tienkamp doet er toe. Twee dagen alles uit de kast, elk nummer opnieuw een kwestie van mind over matter. Maar er is sinds afgelopen zondag – wàt een atletiekweekend! – een nieuwe meerkamper op de top van de apenrots geklommen: de Fransman Kevin Mayer. Scoorde 9.126 punten. Onwaarschijnlijk. Alsof iemand specialist is: niet op één, maar op tien nummers.
Ik denk niet dat wielrenners wat zien in sprinten en achtervolging op de baan, vervolgens klimmen in de bergen, een volgende dag mountainbiken en eindigen met BMX-en. We komen daarbij slechts tot vijf. Daarom: respect voor de tienkampers!
Erik Endlich
