Recent berichtje: ’Prijs van postzegel stijgt in januari naar 78 cent’. Het zal steeds minder mensen een zier interesseren. Inderdaad, de oorzaak van de steeds maar doorstijgende prijs. Tante Pos lijkt ondertussen de prijzen beschaamd verstopt te hebben achter simpele ‘eentjes en tweetjes’, de sjeuigheid is van de zegels verdwenen. Concurreren met de digitale post, verpakt in ‘nulletjes en eentjes’, blijkt uiterst lastig te zijn.
Deze week trok ik op zolder toevallig een stoffige attachékoffer open waarin allerlei oude memorabilia uit mijn (wieler)jeugd verstopt waren. Liefdesbrieven en kaarten, afkomstig van enkele penliefdes in diverse talen en met de hand geschreven scripties en verslagen. Mijn handschrift was regelmatig deftig en nog niet aangetast door het veelvuldig gebruik van toetsenborden en muizen.
Ik trof een Spaanse, rijk versierde eerstedagenvelop uit 1985 aan met twee, op die dag uitgegeven, prachtige postzegels van de Vuelta en het WK Wielrennen 1985. Voor filatelisten zijn dit gewilde verzamelobjecten. Ik won dat jaar op 18 maart in het stadje Caldes de Montbui de proloog van de Catalaanse Week en kreeg deze enveloppe als prijs. Op het postkantoor van Caldes voorzien van een speciale Catalaanse Week stempel.
Het schrijven van brieven is voor mij altijd een manier geweest om een venster naar de wereld te openen. Vanaf de lagere school schreef ik met vriendjes en vriendinnetjes van Amsterdam West tot Lausanne, Telford en San Cristóbal. Ik ordende mijn gedachten en fantasieën en vertrouwde ze zorgvuldig toe aan het papier, opgevouwen in een envelop en voorzien van een mooie zegel. Het was altijd weer een feestje om de postbode te zien verschijnen met het lang verwachte antwoord. De confrontatie met de gedecoreerde Spaanse envelop wekte bij mij het besef dat ik het wellicht nog ga meemaken dat de jongste generaties nooit een brief zullen hebben geschreven of nog ooit zullen schrijven.
Het stervensproces van de brief is onstuitbaar en gaat gepaard met verstikkende stuipen. Kunnen we ontkomen aan het toenemende, smakeloze Twitterterrorisme van de 140 karakterloze karakters? Gaan op de Steve Jobs scholen kinderen het schrijven verleren en daarmee de kunst om voor gesorteerde gedachten op wel overdachte wijze netjes aan het papier toe te vertrouwen? En deze boodschap op een persoonlijke zorgvuldige manier, voorzien van een fraaie zegel, bij de ontvanger te bezorgen?
In ons moderne, digitale tijdperk ligt vroeg of laat alles op straat. We maken onszelf wijs dat we, verstopt achter wachtwoorden, nog over enige privacy beschikken. Niets is minder waar. Misschien moet Hillary maar eens een goede brief sturen aan Donald.
Theo de Rooij
Een prachtige collumn, uit het hart gegrepen .
De oprechte tweets van The Donald of de geheime mails van Hillary ? Kies !
Gelukkig bestaan er eerlijke en betrouwbare hackers die ervoor zorgen dat we de waarheid kennen!