Vorige week citeerde ik Volendam-coach Wim Jonk, die zich na de wedstrijd tegen Helmond Sport afvroeg of het nou zo moeilijk was om de bal af en toe ook eens naar iemand met hetzelfde shirt te spelen. Datzelfde gevoel had ik zaterdagavond bij de wedstrijd van FC Twente tegen Willem II en het deed zo’n pijn aan de ogen, dat ik iets deed wat ik nog nooit eerder had gedaan: het stadion voortijdig verlaten. En niet vijf minuten voor tijd, maar in de rust. De vriendelijke steward wenste me bij het weggaan nog een prettige avond, maar dat zat er helaas niet meer in. Met een ongekende portie chagrijn in mijn donder fietste ik naar huis, waar ik het laatste half uur van de wedstrijd via Fox Sports kon volgen. De live uitzending bevestigde mijn gelijk, dat het niveau er zonder mij niet beter op was geworden, integendeel. Waar het aan lag?
Ik zat achter het doel van Willem II en kon dus goed zien dat hun keeper vanaf minuut één hemeltergend aan het tijdrekken was, maar dat kan het niet geweest zijn. De wedstrijden tegen PSV, RKC en FC Utrecht waren geweldige spektakels, met fris en aanvallend voetbal. Heracles thuis heb ik moeten missen, maar dat was volgens de overleveringen een leuke wedstrijd, met een minder leuk resultaat. Maar dit was echt helemaal niks, met als absolute dieptepunt de wissel van Wout Brama. En nu? Er is nog helemaal niets aan de hand, en de trainer lijkt me verstandig genoeg om de adviezen van Leon ten Voorde ter harte te nemen. Morgenavond thuis tegen Emmen ben ik gewoon weer van de partij en ik beloof bij deze plechtig tot het al dan niet bittere einde aanwezig te zullen zijn. Eén ding is zeker: slechter dan tegen Willem II kan het niet worden.
Peter Bonder
