Een keekje op het weekje van verleden week. ‘De omzet van de drugshandel in Nederland bedraagt 18,9 miljard euro. De helft van de twintigplussers in ons land kampt met overgewicht. Suikerhoudende frisdranken moeten zwaarder worden belast. Sigaretten en alcohol moeten veel duurder worden. Sigaretten mogen alleen vanuit dichte kasten worden verkocht en niet geëtaleerd.’
Met andere woorden, per Nederlander wordt voor een schandelijk bedrag van 1.110 euro per jaar aan drugs verhandeld. De reactie van de overheid is als gebruikelijk. Meer blauw op straat, zwaardere straffen, strenger controleren op wapens, hogere boetes voor het dumpen van het verschrikkelijke chemische afval in onze natuur, zwaarder belasten en ontmoedigen. En als de problemen vrijwel onoplosbaar worden, gaan we tolereren en de kwaliteit van middelen controleren zodat de gebruiker niet crepeert als gevolg van inferieure troep. En zoeken we naar methodes om mensen te behandelen voor hun verslaving. Ondertussen vreten, snuiven, blowen, slikken, spuiten, inhaleren en zuipen we maar door. De overheid ruimt de rotzooi wel op.
Ik ben afkomstig uit een andere wereld. Overigens ook soms een krankzinnige wereld waarin ik als jonge profwielrenner in België in 1980 terecht kwam. Toentertijd was er sprake van enkele subculturen aan stimulerende middelen en slaapmiddelen verslaafde renners. Zonder peppers was wakker worden onmogelijk, zonder rohypnol kon men niet slapen en de doseringen moesten maand na maand opgevoerd worden. Soms bevond ik mij als enige niet-gebruiker in een kleedkamer voor aanvang van een Vlaamse Kermiskoers. De middelen werden aan elkaar doorgegeven of toegediend. Men gaf mij te verstaan dat dit absoluut normaal was. Sterker nog, het was een voorwaarde om als prof te kunnen slagen. Ik weigerde steevast beleefd en heb mijzelf bij herhaling in de hersens gebeiteld ‘je bent de enige normale persoon in dit gezelschap.’ En stelde vervolgens meestal vast dat ik ‘naturel’ beter presteerde dan het handjevol opgefokte collega’s.
Mijn lichaam was mijn kapitaal. Om mijn lichaam extreem te kunnen belasten moest ik het koesteren en verzorgen, anders zou ik snel zonder hobby en werk zitten. Honderddertig dagen per jaar koersen was niet ongebruikelijk in de tachtiger jaren. Teruglopende klimcapaciteiten kondigden het aftakelingsproces aan. Eind 1990 was ik op drieëndertig jarige leeftijd technisch en economisch afgeschreven als profwielrenner.
Mijn lichaam heeft onder andere door een twaalftal botbreuken de nodige klappen opgelopen. Maar dat leverde slechts carrosserieschade op. De motor draait nog steeds lean&clean. Na mijn loopbaan heb ik mijn enige echte kapitaal gekoesterd en gerespecteerd. Vanaf mijn twaalfde was ik een onregelmatige roker, soms enkele jaren aan een stuk, maar nooit verslaafd en al jaren gestopt. Tabaksindustrie, frisdrankenhandel en alcoholstokers verdienen vrijwel geen rotte bal aan mij. Drugsdealers hebben mij nog nooit één stuiver ontfutseld. Met 66-67 kg. sta ik onverminderd op koersgewicht.
Nederland: ik wens je een heel prettig weekend! Ik ga als enige normale Nederlander vandaag drie keer de Ventoux beklimmen om geld bij elkaar te fietsen voor onderzoek naar hersentumoren. En dat hopelijk nog jaren. Rendement en rijkdom!
Theo de Rooij
Dag Theo, ik hoop toch echt niet dat je de enige bent , maar wel een schoolvoorbeeld voor velen. Veel succes vandaag en zeker in de Finale.
Mooie column weer. Heel veel succes Theo, mooi initiatief. Ik zou wel de bidons in de trui stoppen bij het klimmen, dat scheelt ook weer een kilo ;-)!