Het WK shorttrack in de Ahoy-hallen in Rotterdam is een evenement waar met hooggespannen verwachtingen naar uit wordt gekeken. Ik moet zeggen dat deze vorm van rondjes rijden op de schaats best een spannende aangelegenheid is. Ook het publiek weet deze sport te waarderen, want twee dagen lang hebben ruim achtduizend toeschouwers en een groot aantal televisiekijkers zich kostelijk geamuseerd. Men weet deze sport ook goed te verkopen, want buiten topsport wordt het publiek getrakteerd op geluids- en lichteffecten en er treden in de pauzes zelfs artiesten op. Daar is dus zeker over nagedacht en deze sport wordt dan ook steeds populairder. Maar het draait natuurlijk om de successen die er zowel bij de vrouwen als de mannen in deze sport worden behaald. Met Sjinkie Knegt hebben we een potentiële individuele wereldkampioen en in de relay verwachten we zowel bij de dames als de heren minimaal medailles, maar eigenlijk gewoon gouden medailles.
Jorien ter Mors heeft dit seizoen gekozen voor de lange baan en heeft dus geen vast onderdeel uitgemaakt van de vrouwen relay (aflossings)ploeg. Voor dit WK wilde ze echter wel weer graag meedoen en de bondscoach ruimde een plekje voor haar in. Dat hij daardoor een andere rijdster, die het hele seizoen goed had gepresteerd, moest teleurstellen was daarmee een feit, want er mogen maar vier rijdsters meedoen. Helaas kwam juist Jorien enkele ronden voor de finish en met een grote kans op zilver of goud ten val. Weg droom voor de ploeg, de begeleiding en de toeschouwers en wat een klap, zowel letterlijk als figuurlijk voor ter Mors. Dat juist zij de ploeg zo moest teleurstellen is een hard gelag. In tranen gaf zij aan dat ze de ploeg in de steek had gelaten en dat voelde dus gewoon kut. Ik kan me hier wel wat bij voorstellen en de gevoelens van de andere rijdsters en degene die haar plek moest afstaan zullen vergelijkbare reacties hebben opgeleverd. Knap dat Jorien ter Mors voor de camera verscheen en duidelijk haar gevoelens met ons deelde, ook dat getuigt van klasse. Jorien gaat volgend jaar tijdens de Olympische Spelen zeker één maar mogelijk nog wel meer gouden medailles halen. Vallen en teleurstellingen verwerken horen erbij en maken je alleen maar sterker.
Het moest deze keer dus van de mannen komen en Sjinkie Knegt liet weet eens zien dat hij van uitzonderlijke klasse is. Individueel wereldkampioen op de 500 meter en in de super finale net geen goud maar een prachtige zilveren medaille. In de relay deden de mannen wat de toeschouwers zo vurig hoopten, een gouden medaille voor de ploeg. Dus het evenement werd toch nog afgesloten in een feeststemming, hoewel Jorien Ter Mors dit allemaal wel zal zijn ontgaan.
Het schaatsseizoen is voorbij en ook op de lange baan werden dit weekend nog een aantal mooie prestaties geleverd. Maar het is nu tijd voor andere sporten, Ik kijk uit naar het begin van het FI-seizoen over twee weken, ook over het wielrennen inclusief de grote rondes kan ik mij nu al verheugen. Ook mijn trip naar de Coolsingel moet ik maar eens gaan plannen, kortom er blijft in de sport veel te genieten en dus ook heel wat te schrijven, ook al is het soms gewoon kut.
Chris Walraven
Een betere titel om de lading te dekken had ik ook iet geweten. Alweer bonuspunten voor Chris !