Daags zit ik voor een computerscherm. Dat heb ik, zo is mijn schatting, met heel veel landgenoten gemeen. Op dat scherm en middels het keyboard vul ik sjablonen in, haal ik info op, typ teksten. Als ik opsta is dat om een bekertje automatencappuccino te halen of mij te ontlasten. Na beeldschermwerk van een uurtje of acht ga ik tamelijk afgefakkeld huiswaarts. Het is, nader beschouwd, niet het soort leven dat groots en meeslepend mag heten. Overigens was het, toen ik aan dit slaafse kantoorleven begon, nog een bof als je overdekt, verwarmd en maandelijks voorzien van een vast loon aan de slag mocht. Ziet de groenwerker in weer en wind zwoegen tussen het onkruid, beklaag in het algemeen de persoon die vechtend tegen de elementen zijn brood verdient.
Inmiddels weten u en ik beter: het kantoorbestaan is zo mogelijk slopender dan de op de knieën ploeterende stratenmaker. Want wie gekluisterd is aan de drie-eenheid van computer, scherm en toetsenbord zit als een soort kromgegroeide kobold op zijn of haar stoel. Ondanks de met verhelderende tekeningen verluchte instructie voor gezond beeldschermwerken, want een kind weet dat geen normaal mens dat kan volhouden. Deze handleiding voor de kantoortuinbewoner gaat er namelijk van uit dat je kaarsrecht, het hoofd rechtstandig boven de romp en de armen gebogen in een hoek van 90 graden, zit te typen. Dat vereist de fysiek van een bodybuilder. Maar u weet hoe dat gaat: langzaam aan glijdt het zitvlak naar voren. Om vervolgens het zicht op het scherm te behouden schuift het hoofd naar voren. De handen rusten als weke klauwtjes op het toetsenbord.
Daarbij laat het strenge WordPace-programma reeds na een vijftiental minuten weten dat je met de schouders cirkeltjes moet draaien, de benen naar voren strekt, malle bewegingen met het hoofd doet en de rug holt en bolt. Ieder weldenkend mens schakelt dit programma, dat lenigheid paart aan een gigantische achterstand in werkzaamheden, direct uit.
Dat het voorgaande leidt tot degeneratie van de werkende mens is evident. Een blik op de gemiddelde persoon, zoals onder winkelend publiek, op de voetbaltribune en zelfs op het sportveld, leert dat wij krommer lopen, het hoofd naar voren houden, slepen met de voeten, de armen laten hangen.
De conclusie luidt dus, dat sport niet slechts een nuttige vrije tijdsbesteding is, maar bittere noodzaak. Een wekelijks rondje sloffend joggen is bepaald onvoldoende. Nee: er moet enorm aan getrokken worden wil de evolutie van de mens niet op een hellend vlak geraken. Het is vijf voor twaalf, dus is het pure noodzaak om dagelijks uiterst intensief te sporten zodat wij in evolutionaire weer veel stappen terug in de tijd zetten. Opdat wij terugkeren in de tijdspanne dat wij rechtop lopende apen waren, rusteloos struinend om het kostje bij elkaar te scharrelen.
Kortom: kantoorwerk is zo slecht nog niet.
Erik Endlich
