Nu ik niet langer welkom ben op het werk – vanwege het virus natuurlijk – kan ik ook niet meer twee keer in de week mijn fit in five doen. Dat waren rek- en strekoefeningen, bedoeld voor mij en mijn collega’s die beroepshalve naar een beeldscherm turen en, als het goed is, teksten typen. Men kan in zekere zin beter in de zoutmijnen te werk worden gesteld, want allerlei onderzoeken bewijzen dat langdurig achtereen zitten in een ongemakkelijke houding qua gezondheidsrisico het kettingroken evenaart. De bedoeling is natuurlijk dat je, conform de alom verspreide afbeelding, zeer rechtop op je stoel zit, naar een op ooghoogte opgesteld scherm kijkt en typt op een wijze, dat onder- en bovenarm een hoek van negentig procent maken. Dat is de theorie. De praktijk is echter dat de kantoorslaaf langzamerhand onderuit zakt en het hoofd als een soort E.T. naar voren schuift, terwijl de bovenste ledematen vlerkerig over het toetsenbord gaan.
Vandaar mijn Fit in 5: oefeningen terwijl men de daagse kleding kan aanhouden en waarbij de deelnemer vanaf het hoofd tot de tenen even wordt opgerekt. Nu evenwel vrijwel iedereen autistisch op zijn Ultrabook, dat een mini-uitvoering van de computer op het werk is, zit te fröbelen, is mijn lijfelijke aanwezigheid passé. Daarom ben ik een vlog gaan maken. Dan kan iedereen thuis aan de gang, in pyjama, huispak of slechts met een slip of enorm boxershort aan. Gelukkig kan ik dat niet zien.
Maar zij mij dus wel. Daarom moet ik nu in mijn mancave, terwijl de wederhelft de camera van de mobiel bedient, de oefeningen voordoen. Dat is een onwennig gebeuren. Daarbij zie en hoor ik mijzelf nu een en ander presenteren. Dat valt alleszins tegen. Nu weet ik van heel vroeger, toen je het eigen stemgeluid op een cassettebandje kon horen, dat dit reeds een tamelijk confronterende ervaring opleverde. Dat was bij de opname van de mobiel ook. Ik stootte een soort van keelklanken uit, op een wat hoge en dus vrij onvolwassen toonhoogte. Heeft mijn omgeving daar nu geen last van, vraag je jezelf onwillekeurig af. Maar erger nog is het beeld dat mijn performance oproept. Men ziet een lang en uitermate slungelig figuur, die de oefeningen aapachtig uitvoert en regelmatig een houding aanneemt die volgens de leerboeken steevast met een: “incorrect, niet zo doen!” wordt aangeduid. Gek, dat je zelf meent dat op uiterst soepele en voorbeeldige wijze je in allerlei bochten wringt. Het heeft er meer de schijn van, dat er een wat oudere man staat die aan een milde vorm van toevallen lijdt.
Ondertussen zijn er reeds twee vlogs van mij op de site gezet. Ik vreesde dat ik ook ver na de Coronacrisis geen oproep zou krijgen om mij weer op de werkplek te melden. Maar ik heb inmiddels vier likes! Of is het uit medelijden?
Erik Endlich
