FC Twente-Ajax was een soort testcase voor de thuisclub die een matige serie achter de rug had. De scherpte zou eraf zijn, sommige jonge spelers (oa de drie City-huurlingen) snakten naar de winterstop en routiniers als Marsman en Ede moesten meer laten zien, zo las en hoorde ik. Van Ede vond ik dat al heel lang. Het rendement van deze Duitser is te laag.
Daarom was het mooi dat Ajax naar de Veste kwam. Dan hoeft een trainer/coach geen beroep te doen op ingenieuze, psychologische trucs of op een assisterende mentale trainer die de geesten van de spelers opfrist en scherp stelt. De status van Ajax doet dat vanzelf. Als je vol elan het gevecht aangaat, valt er wat te halen. De Amsterdamse godenzonen willen bovendien nog wel eens een paar tandjes terugschakelen als ze buiten de comfortzone van de Arena en de PC Hooftstraat moeten acteren.
Zo werd het een spannende wedstrijd waarin de stevig spelende Twentenaren tot het einde toe kans hadden op de overwinning. Ajax moest het hebben van een oprisping van balkunstenaars als Younes en El Ghazi. Hakim Ziyech is ook zo’n individu dat een wedstrijd met een gerichte trap of een splijtende assist kan beslissen, maar de voormalige Twente-speler was niet op dreef. De vaste aanhanger van FC Twente weet dat hij beter kan, omdat hij dat vaak genoeg heeft mogen meemaken.
Bij Twente zie je sommige spelers met de paar maanden beter worden. De verdedigers speelden zondag keurig. Ter Avest en vdLely (foto) hadden hun handen vol aan de balgoochelaars die tegenover hen stonden, maar hielden aardig stand. VdLely was in de jeugd een pittige rechtsback die je drie keer voorbij moest. Aan de overkant redt hij zich ook, maar verbaas je niet als deze jonge Nijverdaller over een tijdje als een soort Jan van Halst of Nigel de Jong een vaste plek claimt als verdedigende middenvelder. Ter Avest (19 jaar) oogt al als een routinier, hoewel een onbesuisde actie in het begin van de wedstrijd erger had kunnen aflopen (met tien man verder etc). Op Marsman, Thesker en Beijen viel weinig aan te merken. Van der Heyden was goed, maar soms ook slordig. De beste twee Twentenaren van afgelopen zondagnamiddag kwamen uit Zuid-Afrika en Polen, Mokotjo en Klich dus. Met name Mokotjo is van grote waarde. Hij is altijd waar hij moet zijn, z’n passes (heel zelden balverlies), loopvermogen, hardheid en voorbeeldfunctie zijn uitmuntend. Leg hem vast voor de komende tien jaar, zou ik de directie van de club bij deze willen influisteren.
De kleine Belg Seys viel me niet tegen, Ünal, Celina en Yeboah kunnen beter en Ede, tja. Ik ben geen lid van zijn fanclub, laat ik het zo zeggen.
Net nadat mijn buurman in de 88ste minuut had opgemerkt dat Lucky Ajax er ongetwijfeld nog met de punten vandoor zou gaan, deed de thuisclub dat ‘op zijn Duits’ zelf. Ede zou gaan scoren, maar Viergever maakte hands en Klich benutte de strafschop. De euforie kende geen grenzen. Twente had eindelijk weer eens van Ajax gewonnen. De testcase viel positief uit, in meerdere opzichten. FC Twente heeft zeker de potentie om bij de eerste zes te eindigen.
De an sich matige wedstrijd stemde mij tot tevredenheid, vooral vanwege de overwinning van de thuisclub. Want ik ben geen Ajax-fan, hoewel ik Peter Bosz, Hendrie Krüzen en Hakim Ziyech graag mag.
Ter Avest had er met rood af moeten gaan, Higler en zijn man aan de lijn hadden blijkbaar geen bril op. Verder niets op de winst af te dingen, met strijd en passie de punten over de streep getrokken!