De honderdste, het is slechts een mooi rond getal. Ik wil mijn stukje deze week opdragen aan de reuzen van de weg. Enerzijds de duizenden fietsers die vooral tijdens beklimmingen van epische bergen tientallen miljoenen euro’s bij elkaar fietsen voor bijvoorbeeld kankeronderzoek, onderzoek naar genezing van vele auto-immuunziekten of andere ernstige gezondheidsontsporingen. En anderzijds de eenzame helden die het gevecht voor het behoud van hun gezondheid moeten aangaan en de strijd een gezicht geven.
Han Pape kreeg in november 2014 een hersenbloeding en het linker gedeelte van het lichaam liet hem in de steek. Hij weigerde zich bij de situatie neer te leggen en startte een revalidatietraject dat ertoe leidde dat hij tegenwoordig op een alleen met zijn rechterbeen aangedreven ligfiets zonder verdere ondersteuning de provincie doorkruist. Ik vind Han een bijzondere, authentieke persoonlijkheid. Je krijgt de persoon die je voor je ziet. Man uit graniet gehouwen, wars van uiterlijk vertoon en opsmuk. Han overtuigde mij bijna drie jaar geleden dat ik voor hem goede columns zou kunnen gaan schrijven. Welnu Han, de 100e is ook voor jou!
Een ander brok onverzettelijkheid, Johan van der Velde, ken ik sinds 1974. Het jaar waarin ik als junior wielrenner begon te koersen en graag de West-Brabantse contreien opzocht om de competitie aan te gaan met toentertijd de beste renners. Ook Johan hoorde daarbij, onbuigzaam en karaktervol. Maar hij had ook een kwetsbare kant, die hem verschillende keren in grote problemen bracht. Hij heeft echter altijd het respect van collega’s en vrienden behouden en zichzelf steeds weer herpakt.
In 1988 maakten wij beiden deel uit van het Giropeloton dat zich onder abominabele weersomstandigheden kleumend en klagend een weg zocht naar de top van de 2621 meter hoge Passo Gavia in de etappe naar Bormio. Johan ploeterde als koploper, slechts gekleed in de paarse puntentrui, een koersbroek, onderhemd en wielersokjes, enkele honderden meters boven mij de berg op. De sneeuw plakte op onze blote hoofden. Totaal onderkoeld en hallucinerend stopte hij op de top en daalde, zoals zovele anderen, in een busje de berg af. Vlak voor de finish stapte hij uit en kwam op grote achterstand over de finish.
Begin februari werd bij Velde, zoals de Engelstalige ploegmaats hem liefkozend noemden, acute leukemie vastgesteld. Hij was als buschauffeur van de Roompot-ploeg op weg naar de Ronde van Mallorca toen de eerste verschijnselen zich aandienden. Aanvankelijk was hij strijdbaar en optimistisch, de laatste weken echter is het stil. Geen reacties meer op berichten of telefoontjes. Als ik google op acute leukemie slaat me de schrik om het hart. Mogelijke genezing betekent eerst het lichaam met chemotherapie totaal afbreken om het vervolgens vanuit een toestand van vrijwel totale vernietiging weer opnieuw op te bouwen. Ik probeer mezelf voor te stellen waar hij doorheen worstelt en welke strijd hij moet leveren. Ditmaal zal er geen busje voor hem klaarstaan op de top van de Gavia.
We treffen elkaar aan de finish! Vang je mij op Johan?
Theo de Rooij
Nog zeker 100 erbij Theo.