Vrijdag stond er een column van Renate Verhoofstad in het Algemeen Dagblad. Nu staat er wekelijks een column van haar in deze krant dus dat was niet zo bijzonder. Maar deze column was voor mij wel erg bijzonder. De kop was ‘Ik zie Lesley op een wolkje al glimmen van trots’. Het stukje ging over mijn Lesley en Sven en ontroerde mij. Ik ken Renate helemaal niet, heb haar nooit gesproken of gezien. Dus het was een grote verrassing dat ze een column schreef over de jongens. Mijn dank is groot en Renate zal bij mij voor altijd een speciaal plaatsje hebben.
Zaterdag was het voor de tweede keer in een maand dat de tegenstander niet op kwam dagen. We moesten met Lelystad 4 tegen stadgenoot Unicum 3. VVOP 4 belde een week of drie geleden anderhalf uur voor de wedstrijd af, o zo ergerlijk, maar Unicum 3 maakte het nog bonter. Terwijl wij ons in de kleedkamer klaar maakten voor een leuk potje, kwam onze wedstrijdsecretaris de kleedkamer binnen met de mededeling dat Unicum 3 had afgebeld, omdat ze te weinig spelers hadden. Een half uur voor aanvang van de wedstrijd! Het lijkt mij verstandiger dat ik hier niet zoveel over zeg, want anders zou ik wel eens op het niveau van Unicum 3 kunnen belanden.
Zaterdagavond koelde ik mijn lichte woede af bij een avondje Brigitte Kaandorp in de Deventer Schouwburg. Vrouwen en grappig zijn dat past niet, zelden een vrouw grappig horen zijn. Dat is geen verwijt, maar gewoon een conclusie. Brigitte Kaandorp is een uitzondering. Niet dat ik constant bulderend van het lachen van mijn theaterstoel rolde, maar Brigitte wist toch regelmatig een forse glimlach op mijn mond te toveren.
Brigitte en Renate, twee vrouwen naar mijn hart….
Twee broertjes Boerebach, verenigd in de dood. Hoe overleef je zulk verlies?
Bewaar Door: Renate Verhoofstad
14-9-12 – 07:43 column
Renate Verhoofstad is columniste van AD Sportwereld.
Michel Boerebach, tegenwoordig assistent-trainer bij Go Ahead Eagles, wil nu nog maar één ding: de herinnering aan zijn twee jongens levend houden. Daarom draagt de kinderboererij in Emmeloord de naam van Sven, die dol op dieren was. En in Lelystad wordt elk voorjaar het Lesley Boerebach-toernooi georganiseerd: een jeugdtoernooi met afvaardigingen van AZ, Ajax, FC Utrecht, Roda JC, PSV en Sparta en tot groot genoegen van vader Boerebach zegde ook Feyenoord deze week medewerking voor volgend jaar toe.
Renate Verhoofstad
Mijn dochter was deze week jarig. Ze werd vijf. En wij maar zingen. Happy Birthday to you, Lang zal ze Leven, de hele rataplan. En zij maar vrolijk cadeautjes uitpakken: een trekharmonica, een duikbril en een snorkel. En kaarsjes uitblazen natuurlijk, terwijl ik terugdacht aan de middeleeuwse toestanden in het ziekenhuis van Lido di Camaiore – voor het betere duw- en trekwerk – en aan het moment dat een Italiaanse dokter bovenop mijn buik besloot te springen, waardoor mijn dochter met een soort oerknal ter wereld kwam. En nog het meest op een murw gebeukte bokser leek, volledig knock-out, met twee dichtgeslagen ogen. Maar gelukkig bleek ze kerngezond.
Vijf jaar later is de roze garnaal van toen, uitgegroeid tot een uit de kluiten gewassen kleuter vol levenslust, die hockeyt bij de ieniemini’s, zwemt en op vioolles zit. De toekomst lonkt, de wereld ligt aan haar voeten en de ultieme droom is om ooit prinses te worden. Of Ranomi Kromowidjojo.
Zoals Lesley Boerebach ooit droomde van een carrière als profvoetballer bij Feyenoord. En waarom eigenlijk ook niet? Het zoontje van oud-voetballer Michel was een talentvolle nummer 10 in de D1 van SV Lelystad, met een schitterende pass in de benen. Had tactisch vernuft en kon ballen vol op zijn pantoffel nemen, zoals vader Michel ooit bij Go Ahead Eagles, Roda JC en PSV deed. Ook voor Lesley lonkte de toekomst, lag de wereld aan zijn voeten. Totdat zijn jongensdroom op 22 juli 2003 bruut aan gruzelementen werd gereden. Doordat een automobilist in de buurt van Dronten tussen twee trekkers de weg over wilde steken en de BMW waarin Lesley en zijn twee jaar jongere broertje Sven zaten, frontaal op de tweede trekker botste, met fatale gevolgen. Weggerukt uit het leven, zomaar. Twee broertjes, verenigd in de dood.
Hoe overleef je zulk verlies? Hoe hou je jezelf overeind? En waar haal je uiteindelijk de moed vandaan om dóór te gaan? Schrijven bleek te werken. Met het aangrijpende boek ‘Nooit meer zaterdag’ richtte de vader een monument op voor zijn twee zonen. En datzelfde geldt voor ‘Zelfspo(r)t’, een verzameling columns die Boerebach voor de Stentor schreef en voor de website van Twente Sport. ‘De jongens zijn nooit uit zijn gedachten, maar zijn schrijfsels hebben aan toegankelijkheid gewonnen’, schrijft Hugo Borst in het nawoord van het vorig jaar verschenen boek. En: ‘De voetballer is schrijver geworden. En wie schrijft vergeet de tijd, wie schrijft zoekt zichzelf, schept orde in zijn hoofd, en vindt zichzelf tenslotte’.
Michel Boerebach, tegenwoordig assistent-trainer bij Go Ahead Eagles, wil nu nog maar één ding: de herinnering aan zijn twee jongens levend houden. Daarom draagt de kinderboererij in Emmeloord de naam van Sven, die dol op dieren was. En in Lelystad wordt elk voorjaar het Lesley Boerebach-toernooi georganiseerd: een jeugdtoernooi met afvaardigingen van AZ, Ajax, FC Utrecht, Roda JC, PSV en Sparta en tot groot genoegen van vader Boerebach zegde ook Feyenoord deze week medewerking voor volgend jaar toe. Ik zie Lesley op een wolkje al zitten glimmen van trots. En datzelfde geldt vermoedelijk voor Sven, de jongste zoon die gisteren negentien jaar zou zijn geworden, maar zijn verjaardag niet meer kan vieren. En voor altijd de benjamin van de familie Boerebach blijft.
Bedankt Monique voor het plaatsen,,,mooi geschreven door Renate