Waar het vandaan komt is een raadsel, maar ik heb een aangeboren aantrekkingskracht tot het treurige. Vroeger, toen schaatsen nog leuk en buiten was, wachtte ik altijd om de ieder jaar kansloos als laatste eindigende Joegoslaaf Merdovic in actie te zien. In diezelfde periode was ik de enige fan van DS’79 ten oosten van de Merwede, nadat ze – toevallig in de Eredivisie beland – wekelijks als kanonnenvoer mochten dienen. Het fascineert me als sportmensen met positieve energie blijven volharden in wat ze doen, ook al krijgen ze keer op keer een nieuwe opdoffer. En misschien helpt het mee dat ik zelf ook ooit een zaalvoetbalseizoen eindigde zonder één enkel puntje gehaald te hebben.
Qua treurigheid kan ik dit seizoen mijn hart ophalen. In Rijssen maakte Rijssen Vooruit zijn rentree in het standaardvoetbal en dat blijkt niet mee te vallen. Week na week dikke nederlagen voor de club met de mooiste tribune van Twente en nog geen enkel punt. De aandacht werd nog verder aangewakkerd door een prachtig stuk van Michel van Egmond in Voetbal International, waarin de onverstoorbare opgeruimdheid van trainer Nico Labobar en de gedreven gekte van de vissende doelman Daniël Jepes voor een nog hogere gunfactor zorgden. Gisteren kon ik een juichkreet dan ook niet tegenhouden toen het bericht doorsijpelde dat RV het inhaalduel tegen DRC’12 met 1-0 gewonnen had. De nul gehouden! En drie punten!
Het spijtige is alleen dat ik nu weer op zoek moet naar een nieuwe eeuwige verliezer. Want hoe zeer ik ze de winst ook gun, na een overwinning zijn het natuurlijk geen losers meer. De zoektocht gaat snel van start, maar niet voordat ik er eerst nog eentje heb gedronken op de gezondheid van Daniël Jepes en Nico Labobar.
