Philippe Gilbert dook in de afdaling van de Portet d’Aspet over een muurtje het struikgewas in en brak daarbij een kniewervel. Hij klom weer op zijn fiets en reed de resterende zestig kilometer uit, om de volgende dag de strijd te staken.Vincente Nibali liep bij een val op de Alpe d’Huez een gebroken ruggenwervel op, finishte nog wel, maar moest zich daarna gewonnen geven.
Nairo Quintana maakte een lelijke schuiver in de etappe naar Pau en eindigde in de top tien op ruim veertien minuten van de winnaar. En Bouke Mollema, ach, Bauke Mollema. Wat smakte hij hard
op de kasseien naar Roubaix. Ieder normaal mens zou zich minimaal een maand ziek melden, hij fietste als een strijkijzer door, op kwaliteit en karakter, wat bij hem in feite twee synoniemen zijn.
Sprinter Dylan Groenewegen, ook al zo’n held, noemt dat de ‘podium- of jodium-mentaliteit’. Ik heb er ook tijdens deze Tour weer met stomme verbazing en stijgende bewondering naar zitten kijken.
Die slappe jankerd van een Neymar zou één keer mee moeten fietsen. Hij hield het nog geen kwartier vol.
Peter Bonder
kniewervel?
twee synoniemen?
met stomme verbazing en stijgende bewondering?
Ik ben een Neymar…