In de 63ste minuut was er de wissel die symbool stond voor de week van FC Twente. Een week vol insinuaties over een eventueel aanstaand faillissement, geruchten over transferperikelen van te dure spelers en verhalen rondom het afscheid van Joop Munsterman. Het was die ene wissel die de Twente-supporter liet beseffen: Er is leven na de dood.
Bilal Ould-Chikh kwam in het veld voor Rasmus Bengtsson. De broodvoetballer uit Zweden leek in de war te zijn toen zijn nummer op het digitale bord verscheen. Naast de vierde man stond zijn kleine vervanger in een rood shirt te trappelen van ongeduld. De baard van de veteraan moest plaats maken voor het kinpluis van een kneupke.
De entree van Bilal Ould-Chikh verwarmde het klappertandende publiek in De Grolsch Veste. Na het saaie eerste uur, dat op een constante herhaling leek van Herman Finkers’ mop “Wat is er erger dan wintertenen? Sneeuwballen”, was er de wissel die zich liet bejubelen als een kom snert na een zware schaatstocht. Eindelijk stond er iemand op het veld die voetbalde alsof doel was gemaakt van twee liggende jassen. In een versteende wedstrijd tussen fossielen was het Bilal Ould-Chikh die zich opwierp als archeoloog. Een archeoloog, met een verfijnde linkervoet als kwastje, die de schoonheid van het voetbal openbaarde door liefdevol te poetsen.
Het leek op een teken van boven. Een teken gestuurd door een voetbalgod die waakt over ongeruste supporters. De wissel van de trage, overbetaalde Bengtsson die symbool staat voor het FC Twente van nu, voor de jeugdige en onbevangen Ould-Chikh als symbool voor het FC Twente van de toekomst. De toekomst geboren in 1997, het jaar van Freek de Jonge’s hit “Leven na de dood”. Wie een beetje kan liplezen kon het Bilal Ould-Chikh zelfs letterlijk zien zingen na zijn goal:
“Wat kan Twente nou gebeuren,
zolang ik blijf scoren in het rood.
Er is leven, er is leven na de dood.”
