Een van de meest deplorabele aanblikken, vooral tijdens weekenden, is het beeld van op diverse parkeerplaatsen langs de A1 bivakkerende vrachtwagenchauffeurs. Ondermeer in afwachting van het op zondagavonden aflopende weekend rijverbod in Duitsland. Veelal buitenlandse truckers scharrelen rond dicht opeengepakte trailers, gekleed in uitdijende buiken bedekkende sjofele T-shirts, shorts en sloffend op badslippers.
Gezondheid, levensverwachting, opleidingsniveau, beroepszwaarte, pensioenleeftijd. Actuele onderwerpen die zorgen voor veel discussie. De rode draad die de thema’s met elkaar verbindt is leefstijl en de gevolgen voor levenskwaliteit. En die heeft weer alles te maken met sociale achtergrond, opvoeding, omgeving, opleiding en beroepskeuze. Inzichtelijk maken van goed gedrag en belonen is een onverminderd krachtige wijze om mensen te beïnvloeden en te verleiden verantwoorde keuzes te maken. Want ik ben ervan overtuigd dat iedereen, minima en maxima, ‘voor hetzelfde geld’, te beginnen in de supermarkt, keuzes kan maken die leiden tot een betere gezondheid. En daardoor gunstiger maatschappelijke vooruitzichten en alle verdere positieve -al dan niet financiële- gevolgen.
Vorige week was in het nieuws dat de transportsector naarstig op zoek is naar chauffeurs. De jeugd maakt blijkbaar andere keuzes en het vak is niet aantrekkelijk genoeg om personeel uit andere branches te verleiden over te stappen. Het stereotiepe beeld dat de gemiddelde Nederlander van de trucker zal hebben is niet fraai. Lange werkdagen, onregelmatig werk, slecht betaald, files, de hele dag zitten, ongezond werk, leven van een vette hap uit de muur en overgewicht. Hoe kun je ook een ogenschijnlijk ongezond vak toch aantrekkelijk maken? De fiets biedt maar weer eens een uitkomst.
Jos ken ik, weliswaar op afstand, van Facebook. Soms kom ik hem fietsend over de Holterberg tegen, dan groeten we elkaar. Strak rijwiel, gesoigneerd uiterlijk. Jos werkt bij HST in Enschede, is al 35 jaar vrachtwagenchauffeur en gebruikt de fiets om zijn wereldbeeld te verfraaien. Als Jos vertrekt voor een lange trip hangt zijn onafscheidelijke Sensa Stealth achter de cabine. Door een vertraging onderweg noodgedwongen een weekend bivakkeren op een verlaten industrieterrein? Een halve dag wachten omdat in het Oostblok het lossen van de autobanden met de hand moet gebeuren? Jos verheugt zich er bijna op. Hij pakt zijn fiets en trekt eropuit. Heel Europa is zijn speelveld. Een andere collega is overtuigd hardloper. In de wegrestaurants is altijd wel iets verantwoords te vinden na een fijn fietsritje. Je moet alleen wat moeite doen.
Mannen als Jos zullen er ongetwijfeld meer zijn en breken radicaal met het bestaande beeld van de beroepschauffeur. Krachtige ambassadeurs die laten zien dat het ook anders kan.
Werkgevers zouden deze voorbeelden moeten koesteren en uitdragen. En voorwaarden scheppen voor collega’s om mee te kunnen doen. Maar dat betekent ook dat de bazen zelf het goede voorbeeld zouden moeten geven. De boodschap is immers het krachtigst als deze wordt gedragen door mensen die hem in de praktijk brengen. Wie doet er met ons mee?
Theo de Rooij
