Het geloof in een schone Bram

Geplaatst op 19 juni 2013 door Rene Waning   ·   2 Reacties

Het berichtje kwam net op het juiste moment. Bram Tankink rijdt de Tour de France. Misschien kan hij het wielervuurtje in mij weer wat oppoken. Want hoewel Tankink zelden iets wint of maar rijdt voor een overwinning, heeft hij iets anders wat alle andere renners ontbeert. Ik geloof hem.

Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk om toe te geven, maar ik heb dit seizoen nog weinig kunnen genieten van wielrennen. Tot vorig jaar kon ik het nog opbrengen om met kinderlijk enthousiasme naar een bovenmenselijke prestatie te kijken. De bewondering won het toch altijd weer van de twijfel, die altijd wel ergens in een ver hoekje verstopt aanwezig was. Maar ik kon de deksel op de pot van de twijfel en het cynisme gesloten houden. Jarenlang heb ik mij met open ogen ongeloofwaardige heldendaden laten aansmeren. Dit jaar niet meer. Bij iedere knappe overwinning van welke renner dan ook, zijn de eerste woorden die in me opkomen: “ja, maar…”. En dat is geen reet aan. Zonder bewondering geen mooie sport.

Noem mij gerust kinderlijk naïef en ik moet je nog gelijk geven ook. Want – om terug te keren naar de openingszin – waarom zou Bram Tankink roomser zijn dan al die leugenachtige, bedriegende en vals spelende collega’s van hem. Het is de aanraakbaarheid denk ik. In de jaren tachtig heb ik honderden kranten door de brievenbus van de familie Tankink gegooid. Ik weet waar Bram naar school ging, kwam hem tegen in het wild en de klankkleur van zijn Haaksbergs accent is mij zo familiair, dat ik spontaan heimwee kan krijgen als ik hem hoor praten. Zo’n man kán toch helemaal geen doping gebruiken.    

Ik weet het, ik ben naïef. Maar laat mij alsjeblieft deze droom nog even dromen. Hij mag zich iedere dag laten afzakken zodra het werk erop zit, in de bergen plaatsnemen in de bus en verder volstrekt anoniem rondrijden. Het geloof in een schone Bram Tankink is voor mij al genoeg om weer een klein beetje van de Tour te kunnen genieten.