Verwacht van mij deze weken geen uitgebreide voorspellingen, bespiegelingen en analyses voor wat betreft verloop en afloop van de Tour. Sinds dertien jaar maak ik geen deel meer uit van het peloton. Zestien jaar heb ik gebouwd aan ploegen, programma’s gemaakt, ambities vorm gegeven. De chemie die ontstaat tijdens het proces van het samenvoegen van de ingrediënten zou moeten leiden tot een bijzondere groep mensen die met vereende krachten tot aansprekende prestaties komt. Maximaal 150 ochtenden per jaar, drieëntwintig jaar lang, hotels verlaten met een strijdplan voor de dag. De gang van zaken en de realiteit op de Franse werkvloer, vijfentwintig keer een van de vaste tussenstops tijdens het lange wielerseizoen, ligt ver bij mij vandaan.
Dat neemt niet weg dat ik met volle teugen geniet van de Tour de France. Corona of geen corona, toeschouwers of geen toeschouwers, september of geen september. Nieuwtjes en actualiteit pik ik op in de krant of op internet. De analyses van de ingevlogen wielerprofessoren neem ik voor kennisgeving aan. Koekenbakkers hoeven mij niet te vertellen hoe ik koekjes moet bakken. Een scan van het peloton, een blik in de gezichten van de renners, een inschatting van de omgeving, het weer en een virtuele kaart zeggen mij genoeg. Gevoegd bij de beelden die na zeventwintig jaar fietsen in mijn hoofd zitten levert dit een prachtige symfonie op.
Zoals ieder jaar gebruikelijk, werd ik ook dit jaar door verschillende mensen benaderd om deel te nemen aan een tourtoto. Ik ben daar jaren geleden mee gestopt, simpelweg omdat ik geen zin heb om na te denken over allerlei klassementen en uitslagen. Bovendien is mijn keuze zo goed als de keuze van elke kenner op afstand. Een koers wordt immers eerst door de ploegleiders uitgetekend op de tekentafels. Gebruikmakend van de samengebalde kennis en kunde aanwezig in het team. Het uiteindelijke resultaat van al die plannen wordt uitgerold op mijn TV-scherm. Als ik de beelden in mij opneem denk ik na over de achtergronden en intriges die de koers zoveel kleur geven. En gaat de symfonie in mijn hoofd verder.
In de aanloop naar de Tour werd ik benaderd door Holtenaar Mark Lammertink voor een interview, vlak voor de Tour te verschijnen in het krantje Holtenextra. Mark en mijn overbuurman Jeroen Bunt zijn de kartrekkers van de Holtense Tourkwis Voisin & Voisin. Een uit 1977 stammende traditie die zij jaren geleden als buren hebben voortgezet. Een interview vond ik prima, maar geen deelname aan de kwis. Daags voor de start stond het stukje in ons lokale suffertje. De gele brievenbus, bestemd voor de deelnameformulieren, stond uitnodigend aan de overkant voor het boerderijtje van Jeroen. Zaterdagmorgen ging ik er een uurtje voor zitten, downloadde het formulier, vulde alle klassementen in en deponeerde het in de gele bus. De Maire du Vélo was er klaar voor.
Theo de Rooij
Blijven met veel plezier jouw verhalen lezen en tussen de regels door herken ik ook de werkelijkheid van toen én nu!
Beste Theo, wij hebben meer gemeen dan ik dacht! Ik verzamel wielerboeken, handtekeningen, andere wielermemorabilia sinds 1968 (ja, ik was in Frankrijk toen Jan uiteindelijk sneller fietste dan Herman!) en men denkt dat ik elk jaar de Tourkwis van de lokale krant en die van mijn ex- werkgever kan winnen….. Heb, principieel, echter nooit meegedaan. Hoewel -principieel-? Misschien was ik wel bang dat men er achter zou komen dat mijn voorspellende vaardigheden erg tegenvallen. Soit: ben blij dat ik dus blijkbaar niet de enige ben die geen toto’s invult. Wielergroet uit Het Zuiden, Rob Pelt
En weer een stukje om te smullen van de leukste renner/ploegleider die ik ken…