Er zijn van die fenomenen waarvan je je afvraagt waarom ze altijd nog bestaan. Ze dienen geen enkel doel, maar toch blijft het hardnekkig gehandhaafd. Neem bijvoorbeeld de interviews met spelers na een wedstrijd. De speler in kwestie straalt er weinig levensvreugde bij uit en voor de interviewer kan het toch ook niet echt fijn werk zijn. Maar bovenal heeft de luisteraar er helemaal niets aan, want er wordt nooit iets gezegd. De enige die er misschien nog een beetje blij van wordt zijn de mediatrainers van de clubs, want die zien hun pupillen precies doen wat ze gevraagd wordt. Maar het hoogste doel van ons aards bestaan kan toch niet zijn dat we mediatrainers behagen.
Het gekke is dat ik me dit onderhand al een jaar of vijftien afvraag, maar kennelijk ben ik de enige. Want na iedere wedstrijd, bij ieder medium zijn ze er weer: de kraak-noch-smaak gesprekjes. Het ergste is gewoon dat je weet, hoort en ziet dat ze liegen. In iedere vezel straalde Luc Castaignos afgelopen zaterdag uit dat hij toch wel erg blij was dat hij eindelijk weer eens scoorde. Nogal wiedes, zou ik denken. Maar in plaats van opluchting en blijdschap te uiten spuugde hij vreugdeloos het bekende teambelangriedeltje in de microfoon. Het is Castaignos overigens niet aan te rekenen.
De presentatie van spelers past naadloos bij de leugenachtige setting. Het ongemak straalt er vanaf bij clubkostuum dragende spelers. Een net iets te stijf colbert en een slecht geknoopte stropdas als wormvormig aanhangsel om de nek gedrapeerd. Hier worden volwassen profs geacteerd, terwijl zij in alles uitstralen dat ze aan een deodorantroller likken zien als hoogste vorm van humor. Veendamspeler Sidney Schmeltz werd op de virtuele brandstapel gezet, nadat hij monter meldde blij te zijn dat hij dat pokkenend naar het eind van de bewoonde wereld niet meer hoefde te rijden. En inderdaad, het was niet erg fatsoenlijk wat hij zei. Maar wat zou het toch een verademing zijn, als meer spelers eens zo eerlijk zouden zijn.
