Vier jaar geleden waren alle ogen gericht op de plek waar ik vrijdag zat: in een kuipstoeltje van het vogelnest in Peking. De opening van de Olympische Spelen in Londen kon niet over de grandeur van China heen. Al gooiden ze The Queen werkelijk uit een vliegtuig – het had de prestaties van vier jaar geleden niet kunnen overtreffen.
Maar wat gebeurt er daarna? Wat doe je na alle glitter en glamour met een Olympisch Stadion? De constructie ontworpen door architect, dissident en ‘lastpak’ Ai Wei Wei is nog altijd verbluffend. De verf zit er nog goed op – afkomstig van Akzo Nobel. Dan zit het met de kwaliteit wel snor. Maar binnenin het stadion kun je voelen dat het gevaarte doorgaans verlaten is. Op bezoek van toeristen of een enkel popconcert na, gebeurt er weinig.
China is er alles aan gelegen om vier jaar na dato het stadion opnieuw vol te pakken, om te verdoezelen dat je er op een doordeweekse dag een speld kunt horen vallen. En dat is ze gelukt. Deze vrijdag zit ik tussen Michiel – een jongen uit Groningen die van voetbal houdt – en een Arabier. Om ons heen duizenden schreeuwende, toeterende Chinezen.
Om het veld zitten bewakers, met hun priemende ogen op de tribunes gericht. Bewegen mogen ze niet. Pas als het begint te regenen staan ze op en trekken synchroon regenpakken aan.
De grasmat ligt er strak bij. De stadionspeaker schalt iets onverstaanbaars: Manchester City en Arsenal betreden het veld. China kan niet voetballen, maar Chinezen houden wel van voetbal. De oplossing is zoals Chinezen dingen wel vaker oplossen: ze kopen het gewoon.
De B-spelers van beide clubs sjokken wat rond. Ze balen, dat zie je. Vanavond staat in Engeland – waar ze normaal spelen – iedere pub op z’n kop. En zij? Ze staan te spelen waar de wereld vier jaar geleden naar keek. Als stadionvulling.
