Eerst maar even een bekentenis. Ik ben geen liefhebber van schaatsen. En met schaatsen bedoel ik in dit geval het langebaanschaatsen, om misverstanden te voorkomen. Langebaanschaatsen is oeverloos rondjes rijden in altijd lege of met carnavalspubliek gevulde hallen, ontdaan van alle oorspronkelijke natuurlijke elementen. En aan het eind heeft een Nederlander gewonnen, om Gary Lineker maar eens te parafraseren. Ik kan er niet opgewonden van raken. Eens in de vier jaar is het leuk als er Olympisch mee gescoord kan worden en daarmee bevindt de sport voor mij zich ergens in de hiërarchie tussen handboogschieten en gewichtheffen.
Wat ik er van vind maakt allemaal ook niet zo veel uit verder, want er is schijnbaar een markt voor en dus onderga ik het allemaal gelaten. Het begint alleen een beetje vervelend te worden dat het schaatsseizoen nu kennelijk ineens tot diep in de lente moet doorgaan. Tot mijn grote verbazing blééf ik de laatste weken bij het openslaan van het sportkatern maar op pagina’s vol schaatsberichten stuiten en afgelopen weekend werden er nog steeds toernooitjes gehouden. Het lijkt me geen toeval dat het maar niet wil vlotten met die lente.
Toen ik gistermiddag met de fiets op weg naar huis mijn zoveelste gevecht voerde met de cirkelzagende ijskoude oostenwind, koos mijn iPod er volledig at random voor om mij van alle 1.423 opgeslagen liedjes Helenaveen voor te schoten. Dat is een prachtige poëtische ode aan de lente van Rowwen Heze. Het leek mij een teken van boven. Het kan niet anders of de winter trekt zich nu eindelijk terug, zo dacht ik heel even. Totdat ik thuis kwam, de Volkskrant opensloeg en wéér tegen schaatspakken aan zat te kijken.
Daarom een vriendelijk, maar toch ook dringend verzoek aan alle schaatsers en schaatsvolgers. Berg je ijzers op in het vet en ga het komende half jaar iets anders doen. Doe het voor ons, gewone mensen, die hunkeren naar rokjesdag en volle terrassen.
