Als de voorzitter van een voetbalclub zegt dat het bestuur nog altijd het volste vertrouwen in de trainer heeft, dan weet je één ding zeker: zijn dagen zijn geteld, het is nog slechts een kwestie van tijd voordat hij bij het grof vuil wordt gezet. Het persbericht ligt al klaar, met ontroerende zinsnedes over ‘pijn in het hart’, ‘respect voor de mens achter de trainer’ en ‘als vrienden uit elkaar’, alleen de datum moet nog ingevuld worden. En dan is het al voldoende wanneer de spelersbus bij het stadion na de ‘zoveelste’ nederlaag wordt opgewacht door ‘de supporters’ die het ‘niet meer pikken’. Een club die daar goed naar luistert is Heracles Almelo, dat wil zeggen: naar de eigen aanhang. Fans van FC Twente die anti-homo-liedjes zingen, zoals op 22 oktober duidelijk te beluisteren was? Nee hoor, niets gehoord, gek hè? Selectieve doofheid komt soms goed van pas om je verantwoordelijkheid als bestuurder te ontlopen. Sterker nog: liegen mag, je kunt er zelfs een heel land mee gijzelen. Bovendien: het zijn natuurlijk wel je eigen supporters, ja? Net als bij AZ in Alkmaar, een buitengewoon verstandig geleide club waar zelf opgeleide jonge talenten miljoenen binnenbrengen voor een kerngezonde begroting. Maar nu het even wat minder gaat beginnen zwakzinnigen op de tribune met witte zakdoekjes te zwaaien als de linkervleugelverdediger een hopeloze terugspeelbal aflevert. Daar zijn ze in Almelo zelfs nog te beroerd voor, daar produceert de technisch directeur, ooit een stoere verdediger in de Bundesliga, zelf de fatale terugspeelbal door zijn goede grote vriend de trainer op te zadelen met een ondermaatse wedstrijdselectie. Maar verder gaan ze in Almelo uiterst plezierig met hun werknemers om. De waardeloze trainer mag gewoon op kantoor komen om z’n verjaardag te vieren. Moet ie wel z’n eigen gebak meenemen. En als cadeautje krijgt ie de zak gratis mee. Wat een vertoning. Een belediging voor alle oprechte paupers.
Peter Bonder
