Op 2 juli overleed Theo Pahlplatz, als clubicoon van FC Twente een van mijn grootste jeugdhelden, op 76-jarige leeftijd. Met zijn club behaalde hij in de Eredivisie en de Europa Cup tal van successen, maar tussen hem en Oranje wilde het niet zo boteren. Hij maakte zijn debuut op 29 november 1967 tegen Rusland (met onder andere een schot op de paal) en speelde bijna drie jaar later, op 1 november 1972, tegen Noorwegen zijn dertiende en meteen alweer laatste interland. Met zijn enorme kwaliteiten had hij gemakkelijk de veertig kunnen halen, maar dat was hem niet gegund en het lag niet aan hem. Ten eerste was daar Johan Cruyff, die de toenmalige bondscoach Georg Kessler volledig in zijn macht had en alles bepaalde, inclusief de opstelling waarvan hij vond dat Pahlplatz daarin op links moest spelen, terwijl de Oldenzaler van oorsprong en in werkelijkheid een van Nederlands beste rechtsbuitens was. De reden waarom hij moest opschuiven was dat Wim Suurbier volgens Cruyff alle ruimte moest krijgen om als offensieve rechtsback mee naar voren te gaan. En daarmee is meteen de tweede oorzaak genoemd waarom het tussen Pahlplatz en Oranje geen gelukkig huwelijk werd.
Geen misverstand: Wim Suurbier was een fantastische voetballer, die niet voor niets met Ajax alles won en met Oranje twee WK-finales speelde, maar buiten het veld een uitermate vervelende klier die altijd dacht dat hij de leukste thuis was. En niet alleen thuis, nee: hij vond het kennelijk wel lollig om zijn zogenaamde trek-eens-aan-mijn-vinger-voetbalhumor ook bot te vieren op gemakkelijke slachtoffers binnen de kleedkamer of op het trainingskamp. Vooral als je toevallig niet uit het mekka van Mokum kwam was je bij voorbaat verdacht en een ideaal doelwit voor zijn genadeloze kruistocht, vaak samen met zijn gruwelijke gabber Ruud Krol. Theo Pahlplatz was er als degelijke provinciaal snel klaar mee en bedankte gewoon voor de eer, maar er zijn voetballers die er een leven lang last van hebben gehad. Een van hen was Ruud Geels, die de dag zal vervloeken waarop hij door Rinus Michels werd geselecteerd voor het WK van 1974 in Duitsland.
Geels was op dat moment spits van Anderlecht, maar hij heeft in zijn carrière ook voor Feyenoord, Ajax, Club Brugge en PSV gespeeld en was dus bepaald geen koekenbakker. Toch werd hij in het Hiltrupse Waldhotel Krautkrämer, waar het Oranje-circus zijn tenten had opgeslagen, vanaf dag één voortdurend gepest en gepiepeld door het Ajax-duo, dat zelfs landelijke bekendheid kreeg als Snabbel & Babbel. Geels omschreef de periode later als ‘de ergste weken uit mijn leven’, niet eens zozeer omdat hij geen wedstrijd speelde, zelfs geen minuut, maar enkel en alleen vanwege die constante vernederingen: ‘Vier weken lang, drie keer per dag, echt waar, drie keer per dag zonder ophouden, dat was niet vol te houden. Ik ging op het laatst met knikkende knieën naar binnen als we moesten eten.’ De lijdensweg van het niveau ‘Kijk nou eens, er hangt een lul in je soep’ hield maar niet op, ook al omdat helemaal niemand van de staf of de spelers, ook Johan Cruyff of Rinus Michels niet, het lef en/of het fatsoen had om die twee kut-Amsterdammers te corrigeren. Nogmaals, Tukker Pahlplatz had er ook last van, maar die vond het op een gegeven moment wel mooi geweest en zei aju. Wim Suurbier overleed in 2020, na een treurige afgang langs een gapende afgrond van dubieuze werkgevers, keihard gevallen en achtervolgd door de fiscus, schuldeisers en ex-vrouwen, door iedereen verlaten en totaal berooid aan lager wal. Je zou bijna zeggen: net goed.
