Gerrie Mühren die een balletje hooghoudt in een afgeladen Bernabeu. Zelden was een voetbalactie zo nutteloos. Hij had ook gewoon de bal direct kunnen doorspelen naar zijn medespeler. Toch is deze actie gebrand op het netvlies van ons collectieve geheugen en kwamen de beelden keer op keer langs na zijn overlijden. Niet een mooi of belangrijk doelpunt of een schitterende dieptepass herinneren we van zijn toch bepaald niet misselijke carrière, maar wel een voor winst of verlies volstrekt zinloze actie.
Het is het adagium van de resultaattrainer. Dat het er uiteindelijk om gaat wie er na negentig minuten als winnaar op het scorebord prijkt en dat er over een poosje niemand meer om maalt hoe die zege tot stand is gekomen. Ze hebben ongelijk. Gerrie Mühren bewijst het tegendeel, zoals zoveel anderen in de voetbalhistorie al hebben gedaan. Zou iemand zich nog een mooie of bijzondere actie kunnen herinneren van het uit beton en ijzervlechtwerk opgetrokken Brazilië dat in 1994 wereldkampioen werd? Ik kan het me niet voorstellen. Tegelijkertijd is voor iedereen boven de veertig het Brazilië van 1982 een iconisch team dat heimwee naar mooiere voetbaltijden doet opborrelen. Ze wonnen het toernooi niet, maar dat doet niets af aan hun mythische status.
Nu is het laatste waar ik voor wil pleiten dat we circusvoetbal gaan spelen, maar het zou goed zijn als sommigen zich eens zouden realiseren dat het resultaat niet heilig is. Zondag mocht ik een wedstrijd meemaken van Topklasser EVV. Een ploeg die best veel punten verzamelt, maar dat doet met een speltype, dat het liefst ieder toeval uitsluit en geen glimpje ruimte laat voor wat voetbal in esthetisch opzicht mooi kan maken. Toen ik daar zondagavond een opmerking over maakte op het web kreeg ik twee soorten reacties. De ene helft wist dat ik waarschijnlijk gefrustreerd was omdat mijn favoriete ploegje niet van ze had weten te winnen en de andere helft stuurde mij een overzicht van de ranglijst toe. Die hebben er dus allemaal geen reet van begrepen.
Een waarschuwing aan EVV is echter wel op zijn plaats, ik heb immers met iedereen het beste voor. Mocht de club ooit wegzakken of verdwijnen, dan zijn al die fraaie eindrangschikkingen niet meer dan een dode letter. Geen mens zal zich namelijk ook maar iets kunnen herinneren van wat deze ploeg op het veld heeft laten zien. De nalatenschap bestaat enkel uit cijfertjes.
