Gisteren was het precies zestig jaar geleden dat in Parijs de Watersnoodwedstrijd werd gespeeld tussen het Franse nationale elftal en een team van Nederlandse profs in het buitenland. Het ging natuurlijk om het goede doel, maar in retrospectief is het toch vooral een cruciaal scharnierpunt in de Nederlandse voetbalgeschiedenis. Dankzij de sensationele zege op het sterke Franse team was de publieke opinie definitief om. Nederland was rijp voor het profvoetbal en anderhalf jaar later zwichtte de oerconservatieve KNVB eindelijk voor de nieuwe werkelijkheid. Betaald voetbal in Nederland was een feit.
Het is logisch en terecht dat er zestig jaar na dato aandacht wordt besteed aan deze belangrijke gebeurtenis. Het is alleen jammer dat krantenredacteuren dan direct in een reflex Matty Verkamman gaan bellen. De Zeeuwse journalist heeft mooi werk geleverd als geschiedschrijver van het Nederlands elftal, maar daarnaast beschikt hij toch ook over de nodige nare trekjes. Eén daarvan is dat hij stronteigenwijs in zijn eigen waarheid blijft verdrinken, ook als de keiharde feiten een heel ander beeld laten zien. Het is even aandoenlijk als treurig om te zien hoe hij KNVB-bobo avant la lettre Karel Lotsy maar als überfout blijft neerzetten, zowel in als na de oorlog.
In verschillende regionale dagbladen mocht Verkamman gisteren weer roeptoeten dat de watersnoodwedstrijd ondanks tegenwerking van de KNVB en dan vooral Lotsy doorgang kon vinden. En passant werd daarbij het onbuigzame en vileine karakter van Lotsy weer eens op ridicule wijze uitvergroot. Het is jammer dat de collega’s van Verkamman niet wat kritischer zijn. Ja, Lotsy was – zeker naar de maatstaven van 2013 – een rare snuiter en zijn afkeer van de professionele sport was bij het maniakale af, maar hij had niets van doen met de watersnoodwedstrijd en het was juist dankzij de KNVB dat de watersnoodwedstrijd doorgang kon vinden. Wie daar alles over wil weten kan ik de op basis van uitputtend bronnenonderzoek gebaseerde biografie van Frank van Kolfschooten over Karel Lotsy aanraden. Op de website Sportgeschiedenis is hierover bovendien een prima samenvatting te lezen.
Wat Verkamman in ieder geval duidelijk maakt, is dat – hoe verleidelijk ook – de onderbuik de slechtst denkbare raadgever is om de geschiedenis te duiden. En het is pas echt teleurstellend dat hij ondanks alle tegenbewijs de postume karaktermoord op Lotsy ongebreideld voort kan blijven zetten.
