Om de één of andere redenen vinden voetbalsupporters het erg belangrijk om te laten merken dat hun supporterschap een zwaar en ondraaglijk lijden met zich meebrengt. Het is een soort echtheidscertificaat voor de ware fan. Wie kan lijden met zijn club en dan toch niet afhaakt moet wel een echte zijn. Dat is volgens mij de gedachte daarachter.
Supporter zijn van een club is vaak niet eens een keuze. Om de meest vreemde reden kun je plotseling fan zijn van een club en daar zit je dan de rest van je leven aan vast. Net als je verjaardag en je afkomst heb je er eigenlijk niks over te zeggen. En zelfs als je club haar ziel verkoopt aan de Russische duivel, of plotseling gaat spelen met een elftal vol vage en tweederangs gelukszoekers uit alle windstreken van de aardbol blijf je je club trouw. Je kunt immers niet anders.
Grappiger wordt het als supporters hun ondraaglijk lijden onderling gaan vergelijken. Een wedstrijdje ‘wie lijdt het hardst’. Feyenoorders zijn daar erg goed in. Wijzen op alle ellende die ze hebben meegemaakt en dan toch elke week weer met zijn allen hopen op beter. Wat best een rare gedachte is voor een club die al bijna honderd jaar niet meer is gedegradeerd. Om dezelfde reden worden Ajax-supporters vaak niet echt serieus genomen, want het is natuurlijk wel heel erg makkelijk om een club te volgen die zelden lager dan plek drie eindigt. Maar ja, de meeste Ajax-fans zijn dat ook ooit maar per ongeluk geworden.
Inmiddels mag ik mij zelf ook weer onder de lijders scharen. Het adagium ‘support your locals’ hanteer ik al voordat dat hip werd en inmiddels zit mijn clubje voor het eerst in ruim twintig jaar serieus in de shit. De eerste angstige gedachte bij het wakker worden gaat direct naar komende zondag, een paar keer per dag schieten alle denkbare scenario’s door mijn hoofd en al een paar dagen heb ik last van een ongemakkelijke variant van vlinders in de buik.
Dit is een flinke bekentenis voor mij, want eigenlijk schaam ik me kapot daarvoor. Ook deze week hoorde ik namelijk weer nare berichten in mijn omgeving die over leven en dood gaan in plaats van een potje voetbal. Van mijzelf mag ik dus eigenlijk niet voetballijden, er zit een natuurlijke relativeringsbarriere in mij. Ik vrees dan ook dat ik niet door de supporterskeuring kom. Zelfs als dit seizoen helemaal fout afloopt, zal ik slechts een paar keer slikken en net doen of er verder niets aan de hand is.
De hoofdklasse is ook best leuk. Schijnt het.
