Er is de laatste maanden net iets te veel zurigheid en negativiteit over ons uitgestort. Elke voetballer en voetbalouder is bijkans een schuldgevoel en een complex aangepraat. Ieder opstootje op een voetbalveld, ieder incidentje werd opgeblazen tot idiote proporties. Wie niet beter weet zou denken dat je over flink wat geluk en een kogelvrij tenue moet beschikken om een weekendje amateurvoetbal te overleven. Alsof ieder team beschikt over minimaal drie iets te vroeg losgelaten tbs’ers en nog een paar losgeslagen agressieve malloten. En wat te denken van al die schuimbekkende vaders, die hun eigen mislukte voetbalcarrières en in de werkweek opgebouwde frustraties botvieren op hun voetballende kroost.
Zaterdag mocht mijn zoon van acht eindelijk weer de wei in voor een echte wedstrijd. Het zou tijd worden. Zowel vader als zoon hadden er weer zin in. En wat was het weer heerlijk. Terwijl de regen onophoudelijk naar beneden gutste en mijn sokken langzaam vanaf de grond richting mijn enkels zeiknat werden dankzij mijn niet geheel waterdichte zomerschoentjes, ontvouwde zich een heerlijk potje jeugdvoetbal. Zestien jongetjes die hun hele ziel en zaligheid in de wedstrijd stopten. Lekker voetballen zonder opdrachten en beperkingen. Tussen de ouders van beide teams vermaakte ik mij opperbest, net als iedereen langs de lijn. Er viel geen onvertogen woord.
Zoals bij waarschijnlijk nog zo’n dertigduizend voetbalwedstrijden afgelopen weekend. Voetbal is toch vooral genieten van het spel. Winnen is natuurlijk hartstikke leuk, maar een nederlaag is na afloop ook weer snel vergeten. Laten we vooral niet vergeten dat dit nog altijd de norm is, ondanks alle berichten die we bijna wekelijks over ons uitgestort krijgen. Daar hebben we helemaal geen gezwollen slogans en geneuzel over respect voor nodig.
Voetbal is een feest.
