Of het een typisch Nederlands fenomeen is weet ik niet, maar ik vind het altijd wel grappig. Zodra sporters een vermogen verdienen (meestal zijn het voetballers) zijn er mensen die vinden dat het dan uitgesloten is dat ze wel eens een slechte dag hebben. “Miljoenen verdienen en dan nog zo slecht spelen”, is dan de gebezigde logica. Ik heb daar nooit zoveel mee, jaloezie is meestal toch de grootste drijfveer bij dit soort constateringen. De wet van vraag en aanbod telt in de sport nu eenmaal in extreme mate en dan kan het zomaar zijn dat jongetjes van achttien jaar meer verdienden dan hun vader ooit zal doen. Die mazzel heb je nou eenmaal als je toevallig het talent hebt om met ietsje meer gevoel tegen een bal te trappen.
Soms is de werkelijkheid echter zo bizar dat het erg lastig is om er nog nuchter naar te kijken. Dan maakt de werkelijkheid elke nuancering bij voorbaat onmogelijk. Hoe dichter de transferdeadline nadert, hoe zotter het wordt in voetbal-wonderland. Als een soort van exponentieel oplopende grafiek worden de bedragen maffer zodra de kleine wijzer op de laatste dag van de transferperiode richting de twaalf kruipt.
De meest waanzinnige transfer kwam deze periode natuurlijk van de Welshe Harddraverij-eenmansonderneming Gareth Bale BV. Een net iets meer dan bovenmodale speler, die het vooral moet hebben van heel hard en heel veel langs de zijlijn hollen. Maar volgens de rekenmeesters van Real Madrid is hij toch twee keer zo goed als de fijnbesnaarde technicus Mesut Özil. Omdat de astronomische bedragen die hij opstrijkt bijna niet meer te behappen zijn voor een normaal functionerend brein is het zo fijn dat er een site is als What Bale Earns. De gekte in het hedendaagse voetbal is zelden zo prachtig beeldend en met een wrang cynisch gevoel voor de realiteit gepresenteerd. Nu maar hopen dat Bale zijn zuurverdiende zakcentjes iets nuttiger gaat besteden.
