Remco Campert noemt het schrijven van proza werk. Dat zei hij afgelopen nacht in gesprek met Pieter van der Wielen, in het programma Nooit meer slapen, naar de gelijknamige roman van W.F. Hermans. Wat voor proza geldt, geldt niet voor poëzie, het schrijven daarvan is volgens Campert géén werk, dat is werkloosheid. Poëzie is vrijheid, aldus Campert in de nog jonge bevrijdingsdag, die dit jaar met tijdloos beschroomde toevalligheid ook hemelvaartsdag vertegenwoordigt.
Mooi gesprek, met Remco, die de zoon is van Jan Campert, dichter van Het lied der achttien dooden) – zo vader, zo zoon, zo vrijheid, zo poëzie.
Sommige poëzie/is met een klein mondje/nog kleinere dingen zeggen/erwtjes blazen naar de zon/net als een kleintje koffie/als je omkomt van de dorst.
Zo dichtte Remco Campert, dichter, man van poëzie die vrijheid biedt, van schone letteren en overige schoonheden. Tersluiks vertelde de broze 87-jarige poëet dat hij onlangs heel even weer heel verliefd was, op de wereldkampioene veldrijden, Thalita de Jong, die hij bemodderd en besmeurd voor het geestesoog zag. De gedachten zijn vrij, schoonheid is vrijheid. Is poëzie.
Han Pape
