Al vanaf een jaar of acht ben ik gek van boksen. Ik keek op die leeftijd met rode oortjes naar de zwart-witbeelden van toen nog Cassius Clay, later Mohammed Ali. Ik maakte boksballen van een voetbal die ik in een zak stopte, ik sprong touwtje tot ik grauw zag en meende na wat bakstenen liften dat mijn dunne armpjes zowaar dikker werden. Ik ben dat boksvirus nooit kwijtgeraakt.
Kickboksen is echter niet zo mijn ding. Iemand onderuit schoppen vind ik toch een wat ruige achterbuurttechniek. Maar deze vechtjassen raken elkaar ook dikwijls met de vuisten, wat dan wel weer gentlemanlike is. Daarbij werd het aangekondigde gevecht tussen Badr Hari en Rico Verhoeven natuurlijk zodanig gehypt, dat je wel een watje was als je liever naar een laffe De Mol-productie ging kijken dan naar deze clash der giganten. Toegegeven, de ingrediënten voor de tweekamp leken rechtstreeks uit een Rocky-7 film te komen. Badr de bad ass, naast een onwaarschijnlijk KO-percentage ook een dopingschorsing en een gevangenisstraf voor het in elkaar rammen van een passant op zijn conto. Rico Verhoeven, aardige jongen die veel goed doet voor kinderen met een enge ziekte. Gek genoeg bleek Badr wat meer fans op de kickgrage benen te krijgen dan de softe Verhoeven, die uit zijn ogen kijkt als iemand die nog steeds niet begrijpt hoe hij op een dag in dat lichaam terechtgekomen was.
Enfin, de wedstrijd. Eerst werd er een reeks uit diverse gewichtsklassen afkomstige kickboksers op elkaar losgelaten, te beginnen bij de vedergewichten die eruit zagen of ze zojuist uit een crèche geplukt waren. Er staat mij een ondermaats Marokkaans mannetje voor ogen, die na de gong voor de eerste ronde een soort menselijke propeller bleek, die tegelijk met armen en benen maaiend de verbijsterde tegenstander in no time het plafond liet bekijken.
Na veel voorvertoon met vreemde muziek, rookmachines en een Badr die gekleed ging als Darth Vader, begon dan eindelijk The Fight of the Year. We werden niet teleurgesteld. Badr sloeg de niet slim vechtende Verhoeven (‘Houd m op afstand!’ hoorde je zijn trainer tevergeefs schreeuwen) twee keer tegen het canvas, maar de gedeukte Verhoeven veerde overeind als een duikelpopje. Derde ronde. Na het nodige getrap en geram, maakte Badr een soort hoge traptechniek in het luchtledige, waar hij na een draai van 360 graden op zijn voeten terecht kwam – en vervolgens op de bips. Hij schreeuwde het uit. Men vermoedde een verbrijzeld been. Of een voet die er af dreigde te vallen. Maar nee, verrekte enkelbanden. Het was een deceptie. En vooral humoristisch. Miljoenen mensen uit iets van 150 landen keken naar deze vertoning. Waar men wachtte op een heroïsche last man standing, werd Badr kermend in de ambulance getild, hoewel ik thuis bij deze blessure een natte lap om de gekwetste enkel pleegde te leggen. Maar ik ben dan ook een bokser.
Erik Endlich
