Wie trainer is, ziet veel hardlopers – of zij die dat willen worden – aan zich voorbij trekken. In de 35 jaar dat ik aanvankelijk pupilletjes en vervolgens volwassenen liet hollen, heb ik denk ik ongeveer de bevolking van een gemiddeld dorp getraind. Veel lieden haken af. Niet door mij, daar ik steevast héle leuke trainingen bedenk, maar omdat men geblesseerd raakt dan wel andere interesses ontwikkeld.
Nu heeft zich bij menig hardloper de mening postgevat, dat ik hem of haar ogenblikkelijk herinner wanneer ik betrokkene na jaren op straat tegenkom. Maar ik zag ze hoogstens wekelijks en ook nog buiten. Bij mist en ontij zijn alle katjes grauw.
Nu wordt het vaak als kwetsend ervaren als ik domweg zeg dat ik de blije mevrouw of meneer die mij aanspreekt, niet meer kan herinneren. Dus heb ik een soort van tactiek ontwikkeld die doorgaans effectief is. Vaak ook niet trouwens.
Het gaat dan als volgt: men spreekt mij aan en ik zeg: “wat leuk jou weer te zien! Hoe gaat het met je? Loop je alweer hard?” Dit klinkt zeer empathisch en toch ook heel veilig: je kunt er geen buil aan vallen. Tenzij betrokkene, zoals laatst, de buurvrouw is met een ander kapsel en een merkwaardig jurkje aan. Die al járen reuma heeft.
Enige maanden geleden heb ik ongeveer 20 minuten geïnvesteerd in een gesprek vol gemeenplaatsen, daar de betreffende mevrouw – die mij monter aansprak – mij volstrekt onbekend voorkwam. Ik schatte haar in als moeder van een rijke kinderschaar. Dus vroeg ik op goed geluk hoe het met de kinderen ging. Prima gelukkig. Jazeker, met die van mij ook. Uiteindelijk vroeg ze of ik nog steeds korfbal. Zij zag mij voor een voormalig teamgenoot aan. Wat ik niet was. Na een vluchtig “sorry” maakte zij zich haastig uit de voeten.
Eergisteren: de bel ging en er stond een klein, kaal mannetje voor de deur. Hij spreidde zijn armen en zei met een verheerlijkte uitdrukking op zijn glimmende hoofd: “tadaaaa!”
Al sloeg je me dood: ik had geen idee wie deze gnoom was. Maar je kunt zo iemand enorm voor zijn kop stoten door betrokkene een fijne dag toe te wensen en vervolgens de deur dicht te smijten. Dus ik nodigde het manneke binnen en vroeg lafjes in de hal: “Kerel, dat is een tijd geleden! Hoe staat het leven?” Hij keek verbaasd naar mij op en zei: “Maar we hebben elkaar afgelopen woensdag tot gesproken?” Op woensdagavond geef ik training. Ik zocht tevergeefs in de mist aan recente herinneringen. Misschien had ik het ventje over het hoofd gezien. Ik liet hem de woonkamer in. Hij trok tot mijn verbijstering een rolmaat uit en begon de kozijnen op te meten.
Hij bleek door de buurman te zijn besteld in verband met de aanschaf van raambekleding. Gelukkig: ook anderen zijn slecht in gezichten.
Erik Endlich
