Je hebt hondenliefhebbers en lui die graag hardlopen. Dat moeten er heel wat zijn. Je struikelt in Almelo over de honden – en anders bots je wel tegen een jogger op. Wie deze liefhebberijen combineert, rent met zijn of haar hond. Gek genoeg is de kans klein om een hollend mens met in het kielzog een eveneens rennende hond tegen te komen. Vermoedelijk omdat de meeste honden onbetrouwbaar zijn. Wat weer verband houdt met een gemis aan basale opvoedkundige vaardigheden bij de baas. Dat zie je ook aan de ongelikte beren die hun kinderen zijn. Er lopen de nodige hufters rond, zeg. Op straat, in tunneltjes en plantsoenen, op schoolpleinen, in de nabijheid van onze woning. Nazaten van non-opvoeders die ook honden hebben. Agressieve honden of gewoon beesten die in kruizen kwijlen, je voortuin gebruiken om drollen in te draaien, in je kuiten bijten wanneer je langs komt ijlen, naar kinderen happen.
Enfin, stel dat je een hond hebt die een ander niet tot last is – en bovendien graag rent. Je denkt vanzelf aan hazewinden, sledehonden zoals husky’s of grote herdershonden die gefokt zijn om in ruige streken de over de bergen verspreidde schapen onder de happende kaken van wolven weg te halen en de schaapjes weer bij elkaar te drijven. Dat soort.
In die zin is onze Welsh Corgi, een halve meter buischuiver met een soort blinde vinken als minuscule pootjes, een a-typische loophond. Bij een eerste kennismaking heb je iets van: reeds een stoep lijkt een onoverbrugbare hindernis voor deze uit de krachten gegroeide Guineese big. Een leuk en lief beest hoor, maar toen de wederhelft wat sympathie voor deze dwerghond opvatte, kon ik een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken. Goed: alleen rennen deed ik al. Nu nog het geduld ontwikkelen om een rolmops met de conditie van een astmatisch knaagdier tot om de hoek en weer terug uit te laten.
Ik onderging evenwel dezelfde sensatie die je soms ondergaat bij dikbuikige en kalende veertigers, die plotseling een dubbele Rietberger doen en vervolgens op één arm terechtkomen, waarna ze aldus twee trappen naar de zolderverdieping ophupsen. Nou: zo verging het met onze sneeuwschuiver. Voor de gein ging ik er wat mee joggen. De reu zette de sokken erin en verdween uit het zicht, althans: er viel nog lang een bewegende stip aan de horizon te ontwaren.
Inmiddels heb ik een conditie als een volbloed renpaard, want wie de Corgi – een dik soort vuurpijl – wil bijhouden, moet behalve talentvol ook alle zeilen bijzetten. Heel bijzonder.
Inmiddels hebben wij er een teef bij, van wie ik een wat beschaafder tempo verwachtte. Dat bleek echter een feministisch-onvriendelijk vooroordeel. Deze Corgi-teef combineert een ingebouwde twinturbo met het duurvermogen van een tonijn. In de karbonadeachtige achterpoten zit buskruit en andermaal maak ik een conditieslag door.
Wie af wil zien koopt een Corgiteef.
Erik Endlich
