Tijdens de vorige aflevering verhaalde ik over de gevolgen van een rugpunctie: ik leed gedurende een week aan barstende hoofdpijn gecombineerd met misselijkheid en plotselinge doofheid. De enige troost putte ik uit het bericht van de neuroloog dat zij vooralsnog niets afwijkends in mijn hersenvocht had aangetroffen. Voor de zekerheid werd dat vocht op kweek gezet – ik moet daarbij steeds aan tuinbouwactiviteiten denken –, maar de neuroloog verwachtte niet dat hieruit een andere uitslag zou volgen. Enfin, ik krabbelde weer enigszins overeind en dacht reeds weer aan een voorzichtig begin van sportactiviteiten, toen de neuroloog belde en mij monter mededeelde dat het jammer was, maar dat ik Lyme had. En of ik de volgende dag in het ziekenhuis kon komen om te beginnen aan een dagelijkse portie via een infuus toe te dienen antibioticum, gedurende veertien dagen.
Deze mededeling vormde een uitstekende proef voor mijn morele veerkracht. Ik stortte derhalve ineen – maar vermande mij na enige tijd. Lyme. Een tekenbeet dus. Lekker dan.
In het ziekenhuis diende ik mij te melden op 4 West, zijnde een obscuur hoekje waar een zaaltje was ingericht met daarin drie bejaarde personen met uiteenlopende klachten: oogoperatie vanwege suikerziekte, een verstoord evenwichtsorgaan en een mevrouw die niet meer kon staan – terwijl uit geen enkel onderzoek de oorzaak kon worden gevonden. Zij zou de volgende dag worden ontslagen omdat er immers geen behandeling voor was. Ik voelde mijn ongerustheid groeien.
Toen kwam er een aardige verpleegkundige die routineus een naald in mijn arm stak en met plakband en kleurrijke plastic spulletjes uit, zo kwam het mij voor: de kinderhoek, er een soort driewegsysteem aan kraantjes en schroefjes van maakte. Terwijl ik nog verbijsterd staarde naar deze soort van Terminator-achtige constructie aan mijn onderarm verscheen er een andere verpleegkundige die een band om mijn arm deed die plotseling ernstig ging knellen, waarbij zij simultaan een ding in mijn oor duwde. Om de bloeddruk respectievelijk mijn lichaamstemperatuur te meten. De waarden bleken van dien aard dat het geen beletsel vormde om een deel van het kranenstelsel in mijn arm open te schroeven en er een buis in te drukken. Deze stond via allerlei zij- en dwarsverbindingen en slangen, als een 3D-model voor een verkeersplein, in verbinding met een apparaat en twee zakken met doorzichtige vloeistof, die aan een soort kapstok hingen. Dat druppelde, realiseerde ik mij, in mijn aderen.
Aldus zal ik als bevroren in de stoel waarin ik kort daarvoor nog tamelijk relaxed en druk keuvelend met mijn kamergenoten had plaatsgenomen. Er kwam weer iemand anders in een wit pakje aan: wat ik wilde eten. Maar ik wilde naar huis. Ha! Dat was de bedoeling niet: eerst maar eens afwachten hoe ik op die antibiotica zou reageren. Ik dacht ongerust aan het effect van de rugpunctie.
Volgende week meer. Maar laat ik vast zeggen: blijf op de weg en mijd bos en veld.
Erik Endlich
Sterkte!