Iedereen kan een winnaar zijn: een kwestie van zorgvuldig tegenstanders kiezen. Dat kan ver gaan. Zo ken ik atleten die negorijen zoeken waar obscure wedstrijden worden gehouden. De Boerenomloop in Lutjebroek, de Goudplevierrace te Westerbork en de Erwtensoeprun nabij Veenhuizen: dat werk. Er lopen wat landlieden mee die daags onder de koe, naast het aambeeld of voor een toonbank staan, en die wekelijks rond de dorpskern rennen. Zeg een kilometer of anderhalf. Iedere min of meer serieuze trimmer sprint deze dilettanten er lachend uit. Daarbij: de plaatselijke neringdoenden zijn doorgaans bereid er voor de winnaar een half varken of zelfs een bromscooter tegenaan te gooien, dus wie ze weet te vinden en niet te beroerd is om een halve dag in de auto te zitten, kan spekkoper zijn.
Een andere mogelijkheid bestaat uit het niet lopen van wedstrijden. Overigens gaan genoemde beginselen ook op bij het fietsen. Wie niet meedoet, kan absoluut niet verliezen. Deze heldere zienswijze is lang niet algemeen bekend. Daarbij bestaat er een niet te onderschatten leger aan atleten, die in hun broek schijt. In overdrachtelijke zin dan – hoewel – omdat vreemd genoeg veel hardlopers en wedstrijdfietsers bezwijken onder prestatiedruk. Onbevangen en tegelijk gemotiveerd een race doen – het is weinigen gegeven.
Dan blijft over: de training. Die voor sommigen een soort van wedstrijd is.
Bij ons in de atletiekvereniging, die volgens de eega voor de ene helft uit autisten en de andere helft uit zwakbegaafden bestaat (volgens haar combineer ik beide gebreken), komen er lui die zich het apenzuur rennen. Dat is, want zó dom ben ik dan ook weer niet, in strijd met een belangrijk trainingsbeginsel: gij zult ge niet het apen- of ander zuur lopen. Met andere woorden: een serieuze voorbereiding resulteert in een inspanning die niet leidt tot de maximale, maar tot de optimale hartfrequentie. Zo: die daalt in, zo schat ik. Indien niet, dan moet u bedoeld principe een paar keer hardop herhalen. Tenzij u zwakzinnig bent.
Enfin: bij ons hollen sneue lieden die er enorm veel energie in steken om vooraan te sleuren. Dat geeft hen zichtbaar veel voldoening, zodat ze aan het einde van de trainingsavond steeds grijnzend huiswaarts keren. Ik wed dat zij, eenmaal thuisgekomen, tegen de partner zeggen: ik was weer vooruit te vinden, vrouw c.q. man. Niemand hield mij bij. Je hoopt dan dat de aangesprokene repliceert met: “Sukkel: dat is niet de bedoeling, het is een training, flapdrol!” Maar doorgaans kiest men een partner van ongeveer dezelfde, al dan niet geringe, intelligentie, dus de kans op een dergelijke eloquente reactie is uiterst gering.
Lachen is dan wel weer, als er plotseling een jonge en talentvolle sporter komt die met schijnbaar moeiteloos gemak iedereen eruit loopt tijdens de training. De nieuwe nummer twee kiest dan plotseling voor klaverjassen, punniken of een somber bestaan in afzondering.
Sport is hard lieve mensen.
Erik Endlich
