Vrijdag 29 maart 2024
Twentesport

Verrek!

Geplaatst op 8 oktober 2019 door   ·   Geen reacties

Wie dacht dat bouwvakkers, stratenmakers en marktkooplui een kommervol bestaan leiden en vermoeid en versleten naar hun pensioen kruipen, heeft geen weet van de sores van het kantoorbestaan. Want een beeldschermwerker als ik hunkert meer dan eens naar het actieve buitenleven. Akkoord, werklui op steigers zullen dikwijls verlangen naar verwarming en een dak boven het verweerde hoofd. Maar, zeg ik u: het kantoorslavenbestaan is funest voor de fysiek.

U moet weten dat een beroepentest op de middelbare school uitwees dat ik boswachter moest worden. Dat is trouwens ook zo: dat had ik moeten doen. Maar in ons gezin was het ondenkbaar om zowel met de handen als in de buitenlucht te zwoegen, dus was een baan bij de overheid, waar in tegenstelling tot het bedrijfsleven waarin mijn vader gestrest de baas speelde, het walhalla dat voor weinigen was weggelegd. Aangezien ik deze voorheen felbegeerde status wist te bereiken, was zeker dat ik droog en warm tot in lengte van dagen van een weliswaar niet hoog, maar wel vast inkomen verzekerd was.

Ik heb geen hekel aan mijn werk, maar het meeste plezier ontleen ik aan de nevenactiviteiten. De Kunstcommissie en ondernemingsraad, het naspelen van historische zittingen, Open Dagen helpen organiseren, stagiaires begeleiden: zolang deze zaken mij enigermate van de tredmolen aan administratieve werkzaamheden afhouden, ben ik tevreden. Sinds kort is daar de Vitaliteitscommissie bij gekomen. In dat kader heb ik onder meer workshops gegeven in het hardlopen. Daar loop ik letterlijk warm voor, maar de collega’s, hoewel enthousiast, waren doorgaans reeds na het inlopen zodanig amechtig, dat verder gaan zonder serieuze medische bijstand onverantwoord was.

Toen kwam ik met het idee van rekken en strekken, waarbij de werknemer zijn dagelijkse kledij kon aanhouden, omdat men normaal gesproken niet gaat transpireren. Dat rekken&strekken is mij als hardlooptrainer bepaalt niet onbekend, terwijl het aantal oefeningen waarbij je achtereenvolgens hals en schouders, romp en rug en ook nog benen oefent, schier oneindig is.
De eerste keer begon ik, dankzij een gebrekkige aankondiging, in mijn uppie, maar gaandeweg kwam de loop er in. Het voorziet in een behoefte, want wij kantoorslaven zitten uren achtereen in dezelfde houding, waardoor menigeen krom loopt, typeklauwtjes heeft en stijf als een plank is. Daarbij hebben de meeste collega’s de motoriek van oude luiaards, zodat mijn als “Fit in five” aangekondigde lenigheidssessie zwaar in een behoefte voorziet. Schokkend is wel, dat bij het zwaaien van armen, draaien van de rug en door de knieën gaan ik met stemverheffing dien te instrueren, aangezien het gekraak van botten en gewrichten af en toe bijna oorverdovend is. Daarbij is het gezucht en gehijg niet van de lucht, zodat het monter gebrachte “zonder trainingspak!” misschien wat voorbarig was, daar menigeen terstond zweet als een otter.

Hopelijk is hiermee de degeneratie van de kantoormens een halt toegeroepen. Hoewel een deel nu oververmoeid thuis zit.

Erik Endlich

Delen is sportief

Reacties (0)




Archief