Eigenlijk begon de ellende vorige week woensdag. Ik trok een paar sprintjes met spikes aan – voor het gevoel. Ook omdat ik op de site van de masters had gezien wat ik moest sprinten/springen/werpen om kans te maken op een medaille bij de veteranenwedstrijden. Haalbaar – dacht ik nog verheugd. Wel even trainen natuurlijk, aanleg alleen volstaat zelfs niet meer bij de oale knappers. Enfin, aangezien ik doorgaans kan volstaan met een laf joggingtempo om de meeste van mijn atleten voor te blijven, was dit arbeid waar mijn spieren niet van terug hadden. Prompt begaf een spier het in de hamstring van mijn linkerbeen. Ach, het overkomt de besten, laten we maar zeggen. Een kwestie van even niet belasten.
Waar was u afgelopen zaterdagochtend? Als u net als ik buiten actief was, dan had u vette pech. Het kwam namelijk met bakken uit de hemel. Het lot van de buitensporter, maar zolang je blijft bewegen en niet afkoelt heeft het zelfs wel iets, dat beuken in wind en regen. Maar, als u opgelet heeft, dan begreep u reeds dat bewegen dus niet voor mij weggelegd was, vanwege die blessure. Aldus stond ik te schreeuwen aan de kant – ‘Rechtop, ontspannen, nog zeven minuten, houd vol!’ – en meer van dergelijke aanwijzingen die op de keper beschouwd volstrekt nutteloos zijn, omdat niemand er merkbaar iets mee doet. Terwijl ik op deze wijze een aanzienlijke hoeveelheid regenwater verzamelde in de steeds zwaarder wordende kleren en dat water zelfs via mijn sokken uit de schoenen liep, waarbij de wind er nog eens koud langs joeg, voelde ik mij wat later in de kantine een beetje rillerig. Vervolgens klom ik op de fiets, waar dit alles er ook niet beter van werd.
Zaterdagavond begon ik mij plotseling knap beroerd te voelen. Keelpijn, verhoging. Ik wist wat er dreigde: het spugen. Vreemd misschien, maar als ik mij niet lekker voel, gooi ik er alles uit. Anderen laten de ontlasting lopen, krijgen spierkrampen of uitsluitend hoge koorts, maar ik heb direct een emmer nodig. Het geluid dat ik bij het ledigen van mijn maag maak, is afschuwelijk. Ik kan het niet helpen, dat gaat vanzelf. De eega kan dat, met gevoel voor sarcasme, perfect imiteren: wraaakhkuchspuug! Denkbaar de bronstroep van een brontosaurus, een moeflon in barensnood, de scheet van een blauwe vinvis. Onze jonge hond, die mijn braakgeluiden niet eerder had meegemaakt, kroop van angst bij de wederhelft. Toen zij vervolgens een imitatie van die primitieve klank ten beste gaf, rende het arme dier piepend naar de hal. En o ironie! – ik begon te spugen op het moment dat de hamstring van Usain Bolt tijdens de vier keer honderd meter knapte. Serieus.
Terwijl ik dit stukje typte stond er een emmer naast mij. Gelukkig voor de hond heb ik deze niet gebruikt. Ja dank u, het gaat stukken beter.
Erik Endlich
