Wil ik per fiets of in de auto naar het atletiekcomplex, dan verlaat ik de woning via de schuur. Ik kan mij voorstellen dat de lezer niet getriggerd wordt door deze op zichzelf genomen onbenullige boodschap, maar heb geduld. Om het belang van de eerste zin te duiden: voorheen was het de garage. Nu hadden de wederhelft en ik – of eigenlijk: de wederhelft – het besluit genomen om de garage in tweeën te delen, waar bij het achterste gedeelte is aangesloten bij de woonkamer. Vanuit de aldus ontstane tekenkamer kon mijn eega zowel ontwerpen als de nazaatjes in de gaten houden teneinde te voorkomen dat ze ontspoorden, wat goeddeels gelukt is. Het voorste gedeelte bleef schuur. Wat er van belang is te weten is dat hier mijn loopschoenen staan uit te wasemen. Ook heb ik daar een setje pionnetjes en hindernissen, die ik soms meeneem naar de training. Vanwege de oorspronkelijk functie van garage hadden we een metalen klapgeval met daarin een smalle loopdeur. Het geheel had de isolatiewaarde van een open raam zodat het er des winters stervenskoud was.
Enfin, na geruime tijd sparen (een voor ons onbekend fenomeen) konden wij werklui laten komen die de ijzeren deur vervingen door twee puike hardhouten openslaande en vooral isolerende garagedeuren met zogeheten bovenlichten wat, zo weet ik inmiddels, raampjes zijn. Aardige gasten, puike vakmannen (althans één, de ander hield zich uitsluitend onledig met op instructie van de ander iets vasthouden en aanreiken) en geweldige rotzooimakers, die onwaarschijnlijke hoeveelheden stof en overal aanwezige stukken zogeheten pur achterlieten.
Maar wat een verschil! Het voorheen duistere voorportaal voor van alles dat rijp leek voor de vuilstort, is thans een in potentie fraai hobbygebeuren. Koortsachtig zijn wij aan het opruimen geslagen en reed ik dus enkele keren naar die vuilstort, er kwam een vuilvrije vloerbedekking, ik kocht een werkbank om, uh, zo nodig te kunnen klussen, er is sfeerverlichting aangeschaft en er zijn thans doorzichtige dozen om dingen in te stoppen die het volgens mijn partner waard zijn om te bewaren.
Soms kom ik aan de late kant op het trainingsveld, daar ik wat te lang sta te dralen in de voorheen schuur, thans kneukelkamer. Waar ik mij dus kan verkneukelen.
Erik Endlich
