Het was groot nieuws te vernemen dat het nog ongeboren kind van onze dochter lange benen heeft. Dat kunnen ze tegenwoordig tijdens een echo haarfijn bekijken. Genoemde kwaliteit betekent namelijk, dat hij – het is een jochie – beschikt over de lange ledematen van zijn aanstaande opa. Ik dus. Het ligt dus voor de hand dat deze kleinzoon in eremetaal gaat grossieren, vanzelfsprekend in de atletiek. Goed, dat is waar: je moet het allemaal maar zien en je weet het nooit. Niettemin ben ik er zelf zeker van. Zoiets voel je als het ware aan je water. Dit knulletje rent als een – tja, hoe het dat toch – cheeta. Voorts is verre van denkbeeldig dat hij met groot gemak ongekende hoogten slecht.
Helaas werd mijn enthousiasme voortijdig gesmoord door mijn schoonzoon. Het is overigens een sympathieke knaap, maar hij heetf afwijkende ideeën over de sportieve toekomst van zijn zoontje. Hij verkondigde namelijk, dat atletiek een sport is voor autisten. Neen, het moet een teamsport worden. Meer in het bijzonder, aldus de partner van mijn dochter, dient hij hockeyer te worden. Bij voorkeur gecombineerd met zeilen, dat dan tevens karaktervormend zou zijn. Ergo: het moet een kakker worden. Deze kwalificatie is weliswaar niet gebezigd door die man van mijn dochter, maar duidelijk is dat de aardappel reeds gevonden is die in het keeltje van de boreling wordt gedrukt.
Ik roerde voorzichtig aan dat lange benen niet combineren met een kort stokje en een krap bootje. Dit zaad viel op de rotsen, want nee: een langere stok en een flink jacht zouden uitkomst bieden. Ik rees mijn stem en wees op Usain Bolt en Armand Duplantis: topatleten met een meer dan riant inkomen. De man in kwestie had nog nooit gehoord van deze lieden, maar hoe het ook zij: het waren vast zwaksociale personen.
Inmiddels raakten wij in een verhitte discussie waarbij over een weer verwijten vielen, totdat de inmiddels fysiek uitgedijde dochter de hand rees, waarop onze stemmen verstomden. “Misschien heeft onze kerel hier laten zelf een mening over?”
Daar zit wat in. Ik moet wel zien dat het ventje vaak bij ons op bezoek komt.
Erik Endlich
