MILAAN – De laatste Nederlander die de Ronde van Lombardije heeft gewonnen was Hennie Kuiper. Vandaag is dat precies 30 jaar geleden. Kuiper won in hetzelfde jaar ook de Ronde van Vlaanderen. Overigens is hij niet de enige Nederlander die de ‘koers van de stervende bladeren’ op zijn naam heeft staan. In 1962 en ’63 won Jo de Roo de zware klassieker twee keer achter elkaar. Dat deed de Belg Philippe Gilbert inmiddels ook – in 2009 en 2010 – en als hij morgen zou winnen, zou dat een record zijn.
Kuiper is inmiddels in Milaan aangekomen waar hij als gastheer van de Rabo-bank klanten begeleidt naar onder meer Ghisallo, het bedevaartsoord voor het Italiaanse wielrennen waar standbeelden van Fausto Coppi en Gino Bartali staan. Er is een museum bij waar Kuiper afgelopen najaar nog is gehuldigd. Hij brengt er vandaag zijn regenboogtrui naar toe (in 1975 werd hij immers wereldkampioen) die naast die van Italiaanse grootheden komt te hangen als Coppi, Bartali en Bettini. Kuiper geniet in het wielerland Italië groot aanzien vanwege zijn imposante erelijst waarop naast de wereld- en Olympische titel (1972) ook de Noord-Italiaanse klassiekers Milaan-San Remo en Ronde van Lombardije staan. Zeer weinig renners kunnen hem dat navertellen.
Hij gaat vandaag met zijn gasten ook nog even naar het rennershotel van de Rabo-ploeg. Morgen bezoeken ze dan uiteraard de koers, de laatste grote wedstrijd van het jaar die uiteraard meetelt voor het klassement om de wereldbeker.
De geboren Noord-Deurninger vindt de bijna 106 jaar oude Ronde van Lombardije nog altijd een van zijn mooiste zeges. Het is sowieso al een prestatie om hem te winnen, maar de manier waarop Kuiper hem won, was op die vijftiende oktober in 1981 buitengewoon indrukwekkend. Hij reed voor DAF. Ploegleider Fred de Bruyne en zijn mannen konden de wereldbeker voor ploegen winnen en waren derhalve zeer gemotiveerd.
Tachtig kilometer voor de finish in Como ontsnapte Gianbattista Baronchelli, de winnaar van 1977. In de achtervolging zat een groep met drie renners van Capri-Sonne, de ploeg die ook hoog stond in het klassement voor de wereldbeker. Maar van die ploeg vielen in de laatste vijftig kilometer enkele mannen terug, zodat de wereldbeker voor de DAF-formatie veilig gesteld was. ‘Toen ben ik gegaan. Ik voelde me sterk en zette de achtervolging op Baronchelli in, die drie minuten voor lag’, herinnert Kuiper (foto) zich nog goed. ‘Ik haalde hem in, maar het peloton naderde ook. Italianen als Francesco Moser en Guiseppe Saronni en hun knechten trokken eraan en wilden die koers winnen. Ik dacht: dat gebeurt niet en gaf alles. Ze moeten tot aan mijn crank zijn gekomen, voor ik me gewonnen geef. Op een gegeven moment zaten ze honderd meter achter ons. Het was heel spannend. Ik loste Baronchelli op de klim van de San Fermo del Battaglia met nog vijftien kilometer te gaan. Ik was heel sterk en bouwde de voorsprong weer uit. Met meer dan een minuut voorsprong won ik.’ De DAF-ploeg realiseerde een dubbelslag, de individuelezege en de wereldbeker voor ploegen.
Kuiper kwalificeert de Ronde van Lombardije en Luik-Bastenaken-Luik als de zwaarste klassiekers. Overigens zit er volgens hem een kans in dat Nederland morgen weer een winnaar krijgt. ‘Bauke Mollema rijdt heel goed. Ik hoorde uit het kamp van Gilbert dat de Belg erg bang is voor hem. Mollema is een renner naar mijn hart. Het is een nuchtere Groninger die frank en vrij zijn koersen rijdt, maar wel met respect voor de concurrenten. Hij is niet bang en heeft de vorm en de moraal om morgen iets te ondernemen. Ik zie hem met mannen als Kruijswijk zeker tot in de finale meedoen’, aldus de optimistische Kuiper.
Bram Tankink uit Haaksbergen, ploegmaat van Mollema en Kruijswijk, is de enige Twentenaar in de koers.
