Na het bericht dat ik Lyme had, ontstonden er twijfels omtrent mijn persoonlijke hygiëne. In de eerste plaats bij mij, maar vermoedelijk met name bij anderen. Wie immers regelmatig onder de douche staat en de naakte zelf onderwerpt aan een grondig onderzoek, moet eenvoudigweg stuiten op de aanwezigheid van een teek. Wie echter na driftig rennen door het bos ongewassen op de bank plaatsneemt ziet dat ongedierte over het vettige hoofd en valt ten prooi aan Lyme. Eigen schuld.
Inmiddels weet ik dat het juist een kwistig gebruik van zeep en shampoo is dat een teek aanzet tot het spuiten van zijn verderfelijk gif. Teken haten namelijk reinigingsmiddelen. Dat u dat weet. Zo, weer een vooroordeel de wereld uit. Ik ben gewoon véél te fris en schoongeboend. Het is een geruststelling dat ik mij nog zelden was en dus eventuele teken niet tart.
Vertelde ik tijdens mijn vorige column over hoe het ziekenhuis mij onderwierp aan een reeks verpleegkundige ingrepen – waardoor ik een naald met kraantje in mijn onderarm kreeg – thans verhaal ik over het vervolg van deze behandeling. Het ziekenhuis wilde mij namelijk niet verder meer helpen. Sterker, ik mocht niet meer terugkomen.
Of ik niet alsjeblieft thuis wilde blijven. Daar zouden ze mij namelijk verder verplegen. Dat lijkt een uiterst decadente vorm van hulpverlening, bedoeld voor gegoede lieden die kwistig met steekpenningen strooien. Maar nee, een ziekenhuis is duurder dan de soort van Wegenwacht van datzelfde ziekenhuis die je thuis bezoekt en aan het infuus legt. De consequentie is wel dat je een reeks dozen in huis krijgt die doet vermoeden dat je de Billy-boekenkast van Ikea alsmede een hoogslaper van dezelfde firma hebt besteld. De eerste dag verscheen verpleegkundige nummer één, zijnde een mevrouw die van aanpakken wist en uit die dozen in no time een infuuskapstok met een soort van computer en kapstokhaken tevoorschijn toverde, alsmede een bang makende hoeveelheid spuiten, naalden, vreemde vloeistoffen en verbanden. Blijkbaar hield men rekening met het risico dat ik plotseling hevig ging bloeden of een acute uitval van alle vitale organen zou krijgen.
Voordat ik’Ho!’kon roepen had de doortastende dame mij reeds aan de paal gekoppeld, waaraan een doorzichtige zak hing die via slangetjes vloeistof in mijn aders druppelde.
Twee weken lang krijg ik dagelijks een alweer andere antibioticadealer aan de deur. Het mobiele verpleegteam bestaat namelijk uit een tiental overigens bijzonder aardige vrouwen, die mij telkens routineus aan het infuus leggen, waarna zij een klein half uur zowel digitaal als met de pen de boekhouding voeren – ook in de gezondheidszorg is de ambtenarij doorgedrongen – en ondertussen gezellig met mij keuvelen over wat de mens zoal bezig kan houden. Terwijl in de krochten van mijn lichaam Mr. Lyme het vuur aan de schenen wordt gelegd.
Ziek zijn is niet altoos onaangenaam.
Erik Endlich
