Hoewel de topsporter nimmer echte rust kent en dus ook in deze tijd van bezinning autistisch blijft trainen, is het voor gewone stervelingen zoals u de periode om even achterover te leunen. Waar u evenwel uitbuikt en de periode tussen Kerst tot en met nieuwjaar in betrekkelijke ledigheid doorbrengt, heb ik het op een hollen gezet. Want het voordeel van werken in het onderwijs is, dat ik zoals thans twee weken vakantie heb. Anderzijds is het lesgeven aan studenten die de concentratiespanne van een amoebe hebben, intensief en afmattend. Slechts door af en toe te schreeuwen, met originele en spannende verhalen te komen, te dreigen en soms woedeaanvallen te simuleren kan ik nog een lesuur afronden. U kunt zich mogelijk voorstellen dat ik na een dergelijke achtbaan aan emoties tamelijk uitgewrongen de huiselijke kring binnen kom dwarrelen. In een dergelijke constitutie is de bereidheid om monter te gaan trainen ver te zoeken. Wel is het vooruitzicht om als een zombie onderuitgezakt naar het glazen oog te kijken woest aantrekkelijk.
Nu echter de school dicht is en de studenten buiten mijn waarneming dingen doen die ik niet wil weten, doet zich plotseling de gelegenheid voor om serieus werk te maken van de conditie. Dat komt met name zo goed uit nu begin januari de Oudejaarsloop – die overigens feitelijk een Nieuwjaarsloop is – van onze atletiekvereniging plaatsvindt. Hoewel ik tijdens de door mijzelf gegeven trainingen zonder veel inspanning ergens vooraan loop, is dat tijdens die Oude- c.q. Nieuwjaarsloop volkomen anders. Dan doen er ook veel leeftijdgenoten mee en juist die krasse knarren wil ik voorblijven. Zonder het bijzetten van alle denkbare zeilen lukt dat niet, zodat ik mij jaarlijks zodanig inspan, dat ik bijkans de oliebolleninhoud van mijn maag prijsgeef. Om dat te voorkomen train ik in deze tijdspanne dagelijks. Wie immers een werkelijk enorme conditie heeft, heeft minder last van de inspanning die een dergelijk evenement van een atleet vraagt. Wan het parcours voert door sloten en over akelig steile heuvels, waardoor de hart-longfunctie het zwaar te verduren heeft terwijl het benenwerk reeds na een kwartier hevig verzuurt.
Vandaar dus dat ik train als iemand die er een bak geld voor krijgt. Tijdens de vorige editie liep ik als een geoefend atleet: soepel, fraai rechtop en overigens met bewegingen die suggereren dat ik weinig anders doe dan trainen. Zodra ik echter het publiek achter mij liet en ik in eenzame plukjes natuur geraakte, dan begon ik pardoes te sloffen, liep ik zo krom als een hoogbejaarde en leek ik ook overigens gebukt te gaan onder allerlei geriatrische aandoeningen. Alsdan streeft de concurrentie mij voorbij.
Over een week is het de bedoeling dat ik mij vastbijt in de ouwe knar die mij vorig jaar voorbleef, waarna ik hem juist voor de finish inhaal. Maar wat als hij nu ook aan het trainen is?
Erik Endlich
