Ach, wat sympathiek: een mailtje van medecolumnist Theo de Rooij. Reageerde op een stukje waarin ik kond deed van mijn fysiek malheur, waardoor het hardlopen een pijnlijke ervaring werd. ‘Ga toch fietsen! – vond Theo. De man heeft, als vaker, gelijk: rennen betekent dreunen op de gewrichten, fietsen niet. Tja, van je fiets donderen komt dan wel weer harder aan dan lopend onderuit gaan natuurlijk. Niet denkbeeldig als je en masse met vooral oudere en sterk bijziende jongens de weg op gaat. Enfin Theo, ik heb jarenlang tamelijk fanatiek gefietst. Met als hoogtepunt de Telemarktour. Jawel, wielrennen in Noorwegen. Daarna was het gedaan met dat fietsen. Ik leg uit.
Veel kilometers achtereen fietsen was niet wat voor mij. Geldt trouwens ook voor dat hardlopen. Liever ging ik hard bergopwaarts. Klimmen ging mij goed af. Kwam door de combinatie van vedergewicht en tamelijk sterk. Jongens die mij op het vlakke uit het wiel reden, ging ik vervolgens op de Toeristenroute tussen Holten en Nijverdal grijnzend voorbij. Dat was mijn territorium. Eén van die jongens, lid van eerst De Zwaluwen en later Ruiten Drie, ging jaarlijks naar Noorwegen om aan de zogeheten Telemarktour mee te doen: 380 kilometer in twee dagen: van Rjukan naar Skien. ‘Ga toch mee!’, vond hij. We gingen.
Als voorbereiding ging ik wekelijks een aantal keren achtereen over die Toeristenroute. Ik was in bloedvorm. Vervolgens met de boot en een busje naar Rjukan. Mijn op maat gemaakte Gazelle ging mee. Dag twee, na een etmaal van acclimatisering, gingen wij als voorbereiding een bergje op. Mijn element dus. Ik stoempte als een bezetene en kwam als eerste boven. Ik bleef zowaar een Belgische amateur voor. En 93 anderen. Kortom, met de moraal zat het wel goed.
Etappe één. Met tussenpozen gingen de deelnemers van start. Vóór mij die Belgische renner. Ik dacht nog: ik ga je pakken vent. Dus had ik al snel een flink tempo te pakken. Toen kwamen de heuvels. Niet zeer steil, maar wel eindeloos lang. Ik schakelde terug, verzetje koffiemolen. Een bosje renners kwam langszij en verdween snel uit zicht. De Belg heb ik nooit meer teruggezien. Toen maakte ik kennis met het fenomeen muur. De denkbeeldige dan. Anders dan met hardlopen, waarbij je tijdens het rennen feilloos weet wanneer de koek op is, fiets je binnen een minuut tegen een barrière die niet wijken wil. Dat overkwam mij. Terwijl ik in sneltreinvaart degradeerde van een vlot tempo naar een surplace, raakte ik rockbottom. Een oudere mevrouw op een fiets met spatborden en een mandje voorop ging niet winkelen. Ze had namelijk een deelnemersnummer aan haar stuur hangen. Ze pedaleerde mij monter voorbij. Nu was ik niet alleen fysiek op, maar ook nog eens mentaal geknakt. Er restte niets dan in de volgauto van een a-sportieve kennis te stappen. Fietsen Theo? Ja: woon-werkverkeer.
Erik Endlich
Mooi en herkenbaar stuk! Niet alleen met je moraal zat het goed, ook fysiek zat -en zit- je goed in elkaar. Sportlijf, geen grammetje teveel en ervaring. Het verplaatsen van het eigen lichaamsgewicht leidt tot snellere vermoeidheid en overbelasting van het bewegingsapparaat en het maag-darmkanaal. Fietsen is vele malen minder belastend, de spieren, pezen en gewrichten geven véél later op en maag-darmklachten tijdens inspanning komen veel minder vaak voor. De ram-van-de-honger is echter een gevaar dat altijd op de loer ligt, de ‘man met de hamer’, ‘de muur’. Ik ervoer dat in 1995 ook toevallig eens in Noorwegen tijdens de Vättern Rundan van 300 km. ‘s Avonds starten en de nacht doorfietsen. 30 Km. voor de finish kreeg ik ook ‘de hongerklop’ en stond totaal geparkeerd. Gelukkig was ik vlakbij een verzorgingspost. Na een paar glazen thee met veel honing en wat zoetigheid vervolgde ik mijn weg. Enkele minuten pruttelen de motor sloeg weer aan. Ik reed fluitend naar de finish, waar ik na 9,5 uur fietsen aankwam.
Dus: ik zou het als ik jou was nog maar eens proberen!