theo de rooij in 1977
De stoeprand speelde ook deze week weer een hoofdrol tijdens een grote wielerkoers. Enkele weken geleden was het een Olympische, ditmaal een Spaanse.
In het pre-ploegbussen tijdperk speelde de stoep een belangrijke rol in het herstelproces van renners. Het was vaak de eerste landingsplaats van de coureurs, nadat zij tot in hun oorlellen verzuurd over de finish waren gevlogen en de benen schreeuwden om onmiddellijke ontlasting. Ploegmanager Peter Post heeft de bebussing, die eind jaren tachtig zijn intrede maakte in het peloton, altijd uit zijn ploegen geweerd. Hij hechtte aan kwaliteit en klasse maar voor het budget van een glimmende ploegbus kon je toch minimaal twee fatsoenlijke renners laten rondrijden. ‘We zijn toch zeker geen Spaanse touroperator!?’
Maar ook tijdens de dagelijks startrituelen vormde de stoep vaak een nuttige landingsplaats. Zonder bus improviseren voor de start van een willekeurige etappe, in een stoffige of soms regenachtige, Spaanse of Italiaanse stad, was altijd wel een leuke uitdaging. Begin jaren negentig, als Post-ploegleider-zonder-bus, maakte ik de avond voor de etappe een nauwkeurige logistieke planning met behulp van rondeboek, kaarten en stadsplattegronden. Hoe laat, waar starten? Exacte startlocatie? Hoever is het rijden? Rekening houden met files en onverwacht oponthoud. Niet te vroeg en niet te laat aankomen.
steven kruiswijk
De aanrijweg naar de start was altijd zeer belangrijk. Op weg naar de startlocatie zocht ik meestal naar een geschikt barretje. Als ik met mijn getrainde ogen een geschikte plek spotte, stopten we langs de kant van de weg en ik liep even snel naar binnen om te vragen en te bekijken of er volgende ruimte was. Als het er goed uitzag er stond een glimmende, professionele koffiemachine achter de bar, dan namen we in overleg met de bar-baas een deel van zijn zaak in beslag en veranderden deze in een gezellige kleedruimte. Het wagenpark werd even op de stoep geparkeerd en de renners waren blij de drie vol-gepropte wagens te kunnen verlaten. Onder de verbaasde blikken van de ontbijtende, een likeurtje drinkende en een sigaretje rokende inheemsen maakten we onszelf klaar voor de start. De opwekkende geur van verse koffie vermengde zich met de prikkelende geur van de smeermiddeltjes van onze soigneurs. Ondertussen maakten de mekaniekers de fietsen klaar en plaatsten deze tegen de gevel van het etablissement. Met gevulde koerstruien, ingevette benen, lege darmen en een verse koffiekick fietsten de renners een klein half uur voor het vertrek van de koers naar de start. Meestal uitgezwaaid door de geamuseerde cafébezoekers.
Rondom wielerrenners worden geen krijtlijnen getrokken of beschermende muren, daken of tribunes gebouwd. Zij beschikken niet over remmend drijfvermogen, noch over beschermende kleding.
Het kan zomaar gebeuren dat je als inwoner van Lugo, wonende aan de Avenida de Madrid 259, toprenner Steven Kruijswijk voor je voordeur aantreft. Gevalletje ‘stoepje te vroeg’.
Sleutelbeenbreuk, excuses van de Vuelta, we doen een plas en alles blijft zoals het was.
Theo de Rooij
