Afgelopen zaterdag werd door een handvol atleten van onze atletiekvereniging de jaarlijkse meerkamp gehouden. Ik heb er denk ik een keer of 20, 25 aan meegedaan. Ik kon aardig meekomen en in mijn leeftijdsklasse won ik vaak goud. Er was weinig concurrentie, dat scheelt denk ik wel. Toen ik inmiddels ruim de vijftig gepasseerd was, was er één en, bij mooi weer, waren er twee aan wie ik het hoofd moest bieden. In die klasse was het vooral een kwestie van ongeschonden de meet halen. In één dag liepen wij de 100 en een afsluitende 800 meter. Daar tussendoor en dus op dezelfde dag smeten wij achtereenvolgens met speer, kogel en discus en sprongen wij zowel ver als hoog. Dat laatste overigens in afzonderlijke onderdelen.
De ouder wordende atleet ziet zich geconfronteerd met een sterk afnemende explosiviteit. Dat begint reeds vanaf je 26ste en deze trend zet daarna Unverfroren voort, totdat je slechts met moeite een vreugdesprongetje kunt maken. Als je dat al zou willen. Dat gegeven heeft wel eens tot hilarische taferelen geleid tijdens onze meerkamp. Zo knielde een concurrent van mij – veertigers waren wij, en in die categorie was nog een handvol atleten actief – juist op tijd in het haastig ingestelde startblok. Toen vervolgens het startschot klonk en wij als één naar voren stoven, bleef betrokkene als bevroren zitten. Het bleek, dat het in zijn rug was geschoten. De man werd (het is heus!) zó met behulp van drie man uit het startblok getild en een eindje verderop juist buiten de baan op een grasveldje neergezet. Anders zit zo’n man in de weg, dat houdt enorm op. Zijn vrouw werd gebeld, zij kwam spoorslags aanrijden en manlief werd met vereende krachten achterin de auto geplaatst. Onvergetelijk.
Een andere vent, eveneens van mijn generatie, knapte hoorbaar een hamstring tijdens het verspringen. Nadat de man, zwaar gebouwd, uit het zand was gegraven, hebben wij hem op zijn fiets gezet. De korrels zaten nog aan zijn lijf. Vervolgens hebben wij deze ongelukkige op zijn verzoek na een aanloopje een flinke zet gegeven, zodat hij freewheelend richting zijn woning ging, die gelukkig tamelijk in de buurt was.
Ik wil maar zeggen: je wilt toch niet het slachtoffer worden van dit soort, in meerdere opzichten, pijnlijke confrontaties. Dus ben ik er vorig jaar mee gekapt. Ik kan nog soepeltjes rennen en dat is mij genoeg. Met name het springen ziet er uit als veel show maar weinig go. Kortom: lange aanlopen met een gering resultaat. Wie dan ook nog sneuvelt door wat te verrekken of zelfs scheuren ziet zijn of haar atletiekseizoen, en vermoedelijk een grote tijdspanne daarna, in een fauteuil aan zich voorbij trekken.
Mocht het hardlopen ook niet meer gaan – dat de Voorzienigheid dit verhoede! – dan ga ik wat anders doen. Nog één keer springen. Van iets dat héél hoog is…
Erik Endlich
