Het moet al gek lopen wil Sven Kramer, de beste Nederlandse schaatser sinds Ard Schenk, niet naar de Winterspelen in Peking worden afgevaardigd. Weliswaar is hij met een derde plek op de vijf kilometer niet automatisch geplaatst, maar daar wordt op zeker wel een mouw aan gepast. Hij zal er dus wel bij zijn.
Dat kan ook nog voor de Twentse topschaatser Jorien ter Mors, al kwam ze op haar favoriete afstand, de duizend meter, met haar vijfde plek zoveel tekort dat het niet te repareren was, hoe velen het juist het juist de Enschedese zouden gunnen haar gouden plak op de duizend meter van vier jaar geleden tenminste te mogen verdedigen. Het is haar niet gegeven.
Dat het juist haar zo gegund was, ook door mij, dat maakt niet uit in topsport, waarin elke fractie van elke seconde telt. Toch krijgt ze deze week nog een kans om met de Olympische ploeg naar Peking te mogen afreizen, maar dan moet ze zich op de vjftienhonderd meter kwalificeren.
Het is en blijft sport en dan tellen resultaten van ooit nooit. En soms is het verschil tussen winnen en verliezen gradueel. Het is voor mij als alpha sowieso ingewikkeld om te bevatten, dat iets als een duizendste van een seconde beslist over winnen of juist verliezen.
Dat is volgens mij bovendien ook iets van de laatste jaren. Dat een nanoseconde voor een sporter beslist over alles of niets. Het verschil maakt tussen een gulle lach of een hard gelag. We moeten mee met de tijd, heet het, een tijd uitgedrukt in iets waar niemand de vinger bij kan leggen. Niet te zien, wel te klokken. Techniek aan de macht. Dat het Jorien ter Mors gegeven moge zijn een punt te zetten, een punt dat haar naar China brengt. Als uitroepteken achter een prachtige carrière.
Iets anders. Ik betrap me erop dat ik bij het schaatsen terugverlang naar de tijd dat mijn broer en ik met mijn vader op de zaterdag- én de zondagmiddag naar de familie Berkel ging die tegenover ons in de Jalinkstraat woonde. Het zegt jongeren van nu niks, laat staan dat ze er beeld bij hebben. Dat waren voor ons kinderen fantastische weekenden, met dank aan Ard en Keesie, destijds bezongen door Johnny Hoes, begeleid door – houd u vast – het Heya Heya-koor. Dat waren tijden, met een borrel voor de buurman en mijn vader en voor mijn broer en mij een glas priklimonade voor. Onze grootste tegenstander was Fred Anton Mayer, een Noor.
Een opvallende verschijning was de eeuwige nummer drie, Jan Bols, die toen hij in 1971 Europees kampioen op de vijf kilometer kon worden, het hem op de emmer vroor door een verkeerde wissel. Dat is later trouwens Sven Kramer ook een keer overkomen. Zijn vader, Yep Kramer, weed in 1983 een Europese titel ontnomen zonder dat duidelijk werd waarom precies, maar goed, zoon Sven maakte het vele jaren meer dan goed en zal vermoedelijk worden uitverkoren voor zijn vijfde Winterspelen. Ik vind dat mooi dat hij nog een keer mag, maar wat mij betreft zal hij nooit uitstijgen boven het niveau van mijn all time held Ard Schenk.
Han Pape
