Een fiets met bruine tassen. Mijn broer achterop bij buurman Harrie, met zijn toen nog korte benen in de fietstassen gepropt. Een voetbal in zijn hand en de iets oudere buurjongens -waar ik natuurlijk heimelijk verliefd op was- ernaast op hun kleine fietsen. Zo herinner ik mij de zondagen aan de Vorgerstraat in Hengevelde. Voetbal en buurman Harrie, die als voorzitter van WVV ’34 iedereen op sleeptouw nam. Bijna iedereen, want ik was een meisje. En meisjes gingen natuurlijk niet naar voetbal. En dus ‘mocht’ ik niet mee. Wat ben ik in die dagen jaloers geweest.
Vele jaren en koffie’s later sprak ik buurman Harrie wél over voetbal, als hij weer eens in de tuin aan het wroeten was. Of de bus voor de vakantie aan het inpakken. Of gewoon achterin de tuin koffie dronk met Marianne. Een heerlijke plek om aan te waaien, vooral om de bijzondere en scherpe gesprekken die iedereen dan met Harrie had.
Met kerst in China kreeg ik nog een boek van buurman Harrie. “Van de buren, groeten de buren”, stond erin geschreven. Wat een groots gebaar. En een sprekend boek. “Geen Genade” heet het, over het wilde leven van voetballer Andy van der Meyde. Ik heb het in één teug uitgelezen.
Helaas overleed buurman Harrie maandag. De sport in Hengevelde, de zondagen aan de Vorgerstraat, en iedereen die hem ooit sprak zal hem vreselijk missen.
Ha buurmeisje!
Dank voor je mooie stukje!
Als je nu gewoon verteld had van je verliefdheid hadden we je gewoon om de beurt meegenomen naar de voetbal 😉 Met de benen in de fietstas!
Groeten van de buurjongens Erik & Robert