Zou Theo Janssen wel eens heimwee hebben naar het echte rood-wit? En stiekem verlangen naar het Van Heekplein als hij door de PC Hooftstraat struint? Heimwee onder voetballers is niet nieuw. ADO-voetballer Verhoek werd van het virus beticht toen hij op het allerlaatste moment een overstap naar Nottingham Forest dwarsboomde. Hij ontkent de aantijgingen, hij is geen heimweeboy, maar het leek er toch verdomd veel op.
Hij staat niet alleen. Johan Cruiff laat naar verluidt nog altijd de Hollandse Nieuwe invliegen. En Dick Advocaat zat ooit met waterige ogen te vertellen over eenzame trainersmomenten op hotelkamers. Hoe ver moet je als topsporter gaan om heimwee te mogen hebben? Is een overstap van Enschede naar Amsterdam ver genoeg?
En wanneer houd je het vervolgens uit bij een club in het buitenland? Een mooie voetbalvrouw om je piepers om vijf uur op tafel te zetten is vermoedelijk niet genoeg. Vorig jaar sprak ik Gerald Sibon in Melbourne. Hij roemde zijn down under avontuur, maar je merkte hoe blij hij was even met een Hollander te kunnen praten. Het verbaasde me dan ook niets om deze sympathieke boomstam dit jaar te zien dartelen op de Nederlandse grasmatten.
Sporters zijn net mensen. En sommige mensen die van huis zijn verlangen nu eenmaal na acht dagen hetzelfde ontbijtbuffet weer terug naar huis. De filterkoffie, de kaas. Deze zomer vertoefde ik in de binnenlanden van bloedheet Turkije. In een klein dorp -één moskee, één theehuis- werd er geroepen: ‘Kom je uit Nederland?’ ‘Kom binnen koffie drinken.’ En dat in het land van de appeltjesthee met vijf scheppen suiker. Even later zat ik bij een Turks-Nederlandse familie op de bank. ‘Koffie’?, vroeg de vrouw des huizes? Om er fluisterend aan toe te voegen: ‘Ik heb de Senseo.’ Ik grinnikte. Er gaat niets boven Philips (behalve Grolsch). Later vertelde ze dat naast de Senseopads ook altijd kaas en pindakaas inpakt. Blijkt de integratie ineens toch geen mislukking.
Na een reis heb ik altijd nog meer bewondering voor topsporters. Of ze nu aan de andere kant van de wereld zitten of gewoon buiten Twente, een thuis is het niet. Zelf mocht ik ooit als sporter met de Nederlandse roeiequipe naar een toernooi in Duitsland. Het was eten, slapen, roeien. Als we niet in de boot zaten werden we geacht met onze benen omhoog te liggen. Het was het meest saaie avontuur dat ik ooit beleefd heb. Binnen één weekend had ik al heimweekriebels.
De afstand Amsterdam-Enschede vind ik dan ook ver genoeg om heimwee te mogen hebben. Sterker nog: ik zou er bij Ajax meer last van hebben dan down under of in Turkije. Gelukkig heeft Janssen een snelle auto die hem binnen no-time buiten de randstad rijdt, mocht het virus toeslaan.
