De lente begon pas echt als Truus ‘open’ ging. De ijssalon van Truus is een begrip in Hengevelde en ver daarbuiten. Want wie door het dorp reed, kon haar verleidingen niet weerstaan. Zo heeft menig Twentse sportploeg de pijn van een verloren wedstrijd tegen WVV’34, WHC of Cupido verzacht met een ijsco van Truus.
Eerst werkte Truus in de cafetaria met de onovertroffen naam ‘Braakhuis’. Toen Braakhuis z’n vet liet harden ging Truus mee naar de nieuwe eigenaar, Hennie Varenbrink. Hennie bouwde aan ‘de overkant’ van het Varenbrink imperium een ijssalon. Met ware coupes en lange lepels, met discodip en gegoten chocolade. Niet van die goedkope chocoladesnippers, nee, échte warme chocolade waarin Truus het ijskoude softijs behendig dipte.
Het duurde even voordat ik de softijsjes zelf mocht dippen. Maar dankzij de schelle doch nuttige aanwijzingen van Truus kreeg ik de vaardigheden van ijsverkoper onder de knie. Wat was ik trots op m’n baan. Sterker nog: het is de mooiste baan die ik ooit heb gehad. Iedere zonnige zondag hing ik samen met Truus uit het loket en bekeken we het gekrioel op de Goorsestraat.
Zo leerde ik veel van Truus. Over het dorp, over het leven in het dorp, over het leven an sich én over ijs. Truus is de beste leermeester die ik ooit heb gehad. Zo secuur, snel, luid, creatief, zorgzaam en aardig. En recht voor de raap, dat ook. Toen een vriendje aan het loket een ijsco voor me wilde kopen zei Truus: ‘He’j à wier nen aander’n?’
Maar één ding leerde ze me nooit: hoe je ijs maakt. Truus was de enige die de inhoud van de magische machine kende. Uren stond ze het beslag te kloppen en te roeren in emmers van roestvrij staal. Wij werknemers mochten het slechts in de machine gieten.
Hennie heeft besloten zijn imperium in te krimpen. De overkant wordt een bloemenzee en de ijsmachine is verkocht aan Assink. Maar één machine maakt nog geen lekker ijs en dus lente. Dat kan alleen Truus.
Dus voetbal- volleybal- of handbalteams op weg naar Hengevelde; wees gewaarschuwd. Hengevelde uit is nog lastiger geworden.
Geweldig Karen! Ik weet nog goed dat ik een jaar of vier/vijf was, en samen met mijn familie en de buren (die nu, ruim vijftien jaar later en een verhuizing verder, nog steeds dezelfde zijn) voor het eerst naar het strand in Noordwijk gingen. Natuurlijk was dat heel bijzonder, want dan moest je wel drie uur in de auto zitten. Toen we aan het begin van de avond via Goor Tukkerland weer binnenkwamen, gingen we natuurlijk langs de ijscokraam van Truus, die ik toen uiteraard nog niet kende. Na dat ijsje ben ik het echter nooit meer vergeten.
Dag Luuc, wat goed dat je het meteen herkent! Tsja, wat is een lente zonder Truus?
Wat hartstikke leuk geschreven ja,wat jammer dat hij er mee stopt !!!
Wat een leuk, mooi en vooral lief verhaal! Ga het Truus even geven. Waar ongetwijfeld een oorverdovende legendarische reactie uit voort komt! Je hoort nog!
He’j à wier nen aander’n? Haha! Ik hoor het haar zo zeggen. André en ik balen er ook goed van. Elke zondag even een ijsje halen bij Truus! Lekker even in de zon op het terras zitten kijken wie en wat er allemaal voorbij komt. Er is geen lekkerder ijs dan het ijs van Truus. Jammer!!
Karen je slaat de spijker op z’n kop! Truus, de beste leermeester ooit!!!!! Wat heb ook ik daar heerlijk gewerkt!
Huul’n
Dat dit nieuws me nu via Peking moet bereiken! De zondagen in Hengevelde zullen nooit meer hetzelfde zijn 😉
Dank voor jullie -eveneens verslagen- reacties. #huuln dat is het zeker. @Debbie: heel benieuwd naar de oorverdovende reactie van Truus zelve!
@Moniek: hebben we ze nou ook ooit twee goudvissen gegeven en die tot Hennie en Truus gedoopt?
Ha Karen. Haha, dat klopt! Volgens mij was dat een speciale verjaardag van Truus. Ze gaf een feestje in de Smederij en toen hebben we de vissen genaamd Hennie en Truus gegeven! Te grappig eigenlijk! Mooie tijden waren dat toch in de ijssalon!