Mijn dochter wil de marathon lopen – in Amsterdam. Of ik mee wilde doen. Gezellig, zeker, maar nee bedankt. Zó leuk vind ik hardlopen nou ook weer niet. Dat lijkt wel zo, de souplesse spreekt uit iedere pas, ze noemen mij immers de witte neger. Althans, zo noem ik mijzelf. Het gaat weer niet zo gemakkelijk als de dochter, die als een hinde over het asfalt trippelt. Het resultaat van Witte Neger-genen, lange benen en een slank postuur. Een Ethiopisch type qua gemakkelijke verplaatsing. De jeugd niet te vergeten, die heeft ze óók mee. We lopen vaak samen en dan doe ik of het door haar aangehouden “seniorentempo” met gemak kan bijbenen. We babbelen gezellig en ik laat, vanwege ademgebrek, haar voornamelijk het woord voeren. Daarna beweeg ik mij tenminste een halve dag met een slepende tred en de constitutie van iemand die op één dag een tienkamp heeft afgewerkt.
Een paar jaar geleden, toen ik nog niet erg oud maar zij wel heel jong was, lagen onze tempi min of meer gelijk. We snelden toen over de hindernissen en ploeterden door de modder van de Fishermans Strongmanrun, waarbij wij driekwart van de deelnemers achter ons lieten. Tijd voor een nieuwe uitdaging: een trailrun.
Wie dat woord googled raakt enthousiast, zelfs de verstokte bankzitter voelt iets van spijt bij het zien van de atleten die langs duizelingwekkende bergkammen, dwars door lieflijke beekjes, door sprookjesachtige wouden en over desolate paadjes spoeden. De inspirerende filmpjes maken dat je onmiddellijk de wilde natuur in je omgeving – poepveldjes, wat samengeraapte bomen, trieste vinexparkjes – rennend wil doorkruisen. Als trainer volgde ik zelfs een workshop trailrunning, waarbij de cursusleider ons een rugzak toonde met een inhoud die een commando in staat stelt zich een maand in de wildernis te redden.
Ik kocht een mini- en dus budgetuitvoering van die toverdoos, hing het vol flessen water en energierijke gels en oefende mij – met de dochter in mijn kielzog – om met die bult op mijn rug over een laf heuveltje te hollen. Het ging allengs beter.
Volgende stap: meedoen aan een serieuze trailrun. In ons geval de Veluwezoomrun, ergens bij de Posbank. Mooi weer, veel zin, vol adrenaline. Enfin, wij op weg en in een fiks tempo. Heb ik al verteld dat het 25 kilometers ver was? En dat wij over zanderige heidevelden en eindeloze heuvels ploeterden? Ik althans. Op een zeker moment wist ik niet alleen wat uitputting was, maar ook dat ik als atleet capituleerde, want: ik ging wandelen. Mij daarmee scharend onder de paria’s van het hardloperslegioen. Ik reutelde amechtig tegen de dochter, dat zij maar alleen verder moest gaan. Zij was binnen acht seconden uit beeld en spurtte richting finish. Aldus ook nog even een generatiekloof voor mij creërend.
Dus een marathon? Aan me-nooit-niet.
Erik Endlich
