Om de bondscoach van zeven jaar geleden te parafraseren: waren zij nou zo slecht of waren wij nou zo goed? Of andersom, maar dat geldt altijd als Louis van Gaal de filosoof uithangt. ‘Ben ik nou zo slim of ben jij nou zo dom?’ Alles kan altijd twee kanten op. Behalve vanavond. Het kon vanavond namelijk alleen maar de verkeerde kant op. De nederlaag van het Nederlands Elftal in het Puskas-stadion te Boedapest was onontkoombaar.
Dat zag je van meet af aan. Ik ben natuurlijk een tikje bevooroordeeld, want heb niets met dat typisch Nederlandse karaktertrekje van misplaatste hoogmoed in het veld én op de tribune, dat ‘we’ dat varkentje wel even zullen wassen. Wat ‘we’ lang niet altijd waarmaken. Meestal niet zelfs.
Ik heb ook niets met als oranje bungalowtenten vermomde ‘supporters’ en met als stripverhaal beschilderde voetballers.
Het aanstootgevendste is evenwel de hoogmoed, die – in tegenstelling van wat het woord suggereert, niet hoog is en evenmin van moed getuigt. Meer dan in de poulewedstrijden straalde Oranje in de kwartfinale van EK21 uit dat het op zijn janboerenfluitjes moest kunnen. We vochten niet, want we waren toch wel goed genoeg. En die Tsjechen, ach, die Tsjechen. Wat we over het hoofd zagen: ooit had je leiders in het Nederlands Elftal, nu lopen er elf lijders rond.
In de poulefase viel dat nog niet zo op, want de weerstand was gering, maar vanavond tegen Tsjechië viel er nog iets anders op of liever door de mand: een heel elftal en met name de sterkhouders Memphis Depay en Georginio Wijnaldum lieten dat gewoon gebeuren. Hoogmoed, wat ik u brom. Eigenlijk (let op: hier volgt een mening) bleven alleen Matthijs de Ligt (tot zijn rode kaart) en Frenkie de Jong op een aanvaardbaar niveau spelen.
Het beetje dreiging voorin moest van Denzel Dumfries en Donyell Malen komen, al werd Malen door de trainer dan weer gewisseld. Om stormram Wout Weghorst in het veld te brengen, maar waarom niet de Bornse stormram erbij gezet na die 0-1 van de Tsjechen.
In de wetenschap dat pek en veren mijn deel zullen zijn, ben ik nu voor de buren. Mooie ploegen, meer kwaliteit en vooral meer karakter en vechtlust, minder stripverhalen op de ledematen, meer voetverhalen, zoals je van voetballers mag verwachten.
En of het nou de Belgen of de Duitsers zijn, dat maakt me weinig uit. Bij de Duitsers heb ik iets meer gevoel dat aan verwantschap raakt, want wij zijn in onze Noordzeedelta immers van Duitsen bloede. Nou dan! Komt nog bij dat mijn broer en ik vroeger op zaterdag altijd onze ouweheer naar Das Aktuelle Sportstudio keken. Alle wedstrijden in samenvatting, mét interviews. En dat we in 1974 op vakantie in Duitsland waren (Loffenau bij Baden Baden) toen we – ook destijds al door de arrogantie van de hoogmoed – de WK-finale verprutsten.
Bovendien kan ik niet nalaten dat Hup Holland Hup aan een Duits brein is ontsproten, namelijk iemand die een volksliedje schreef dat mijn muzikale held Johannes Brahms, een begenadigd componist, begeesterde tot wat Hup Holland Hup zou worden. Ten bewijze: http://ow.ly/3uOz50FjPjQ
Han Pape
