Het water van het Ruthbeek bij Enschede kan koud zijn. Zeker in de nazomer. Begin september stond ik met mijn blote voeten in het natte zand. Langzaam werden mijn tenen door het bruine water steeds verder weggezogen. Maar zwemmen mocht nog niet. Terug de kant op was eveneens geen optie. Ik stond aan de start van de Ruthbeek triatlon Enschede, de finale van de Axanova Verenigings Competitie. Hoe koud het water ook was, mijn club ik de steek laten kon echt niet. Dus wachtte ik.
Het startschot liet misschien tien minuten op zich wachten, maar het leek een eeuwigheid te duren. Dat kwam niet door m´n koude voeten. De reden was een opmerking van teamgenoot Martine. Martine kan hard zwemmen, nog harder fietsen en ook best behoorlijk lopen. Ooit wil ik haar nog eens verslaan. Naast haar sportieve kwaliteiten is ze ook bijzonder sociaal en kent ze alle tips en trucs om als triatleet sneller over de meet te komen. Kortom: de ideale teamgenoot voor een praatje als je op zondagochtend héél vroeg aan de start staat.
‘Karen! Je hebt een wetsuit gekocht, wat goed!’, riep Martine. Er borrelde een gevoel van trots in me op. Ik had inderdaad geanticipeerd op het koude water in Enschede. Leer mij Twente kennen, daar kan het koud zijn. IJskoud. Het pak was eerder die week in een grote doos aan m’n deur bezorgd. Het zat als gegoten, met lange armen en benen van neopreen. Een stofje dat je lijf fijn warm houdt. Daar kan menig man een puntje aan zuigen. En het had ook nog van die mooie, blauwe stiksels. Wat was ik blij met mijn sportieve investering. Deze wedstrijd ging een succes worden. Misschien, heel misschien, kon ik vandaag zelfs Martine voorbij…
‘Maar?’, ze was nog iets dichterbij komen staan. ‘Maar Karen, is het een surfpak?’ Martine keek me vragend aan. En ik haar. ‘What’s the fucking difference?’ Ik keek om me heen en zag dat alle andere wetsuits voorzien waren van een glimmend laagje. Ik was ook de enige met van die mooie, blauwe stiksels en knie- en elleboogstukken. Mijn felbegeerde pak bleek een surfpak. Heerlijk warm, maar een surfpak heeft als nadeel dat het zich langzaam maar zeker volzuigt met dat bruine Ruthbeek water. ‘Bedankt voor de tip, Martine.’ Terwijl ik wel door de grond kon zakken, zonken mijn voeten nog verder weg in het zand.
