Omdat Angela de auto nodig had, moest ik afgelopen zaterdag met het openbaar vervoer naar Lelystad. Vanuit Deventer met de trein naar Zwolle, daar overstappen en dan verder met de intercity naar Harderwijk. Bus 148 bracht mij keurig naar station Lelystad en daar stond teamgenoot Ramon op mij te wachten. Binnen 1 uur en 50 minuten was ik op Sportpark Langezand. We moesten spelen tegen DOS Kampen 5. Ik ga niet vaak met het openbaar vervoer, maar als ik ga, denk ik veel.
Zaterdag gingen mij gedachten terug naar dertig jaar geleden. Ik was zeventien jaar en dagelijks maakte ik gebruik van trein en bus. Ik had vier maanden in het jeugdhuis van Go Ahead Eagles gezeten en had daar geen zin meer in. Ik ging als enige niet meer naar school en verveelde me overdag dood in het beroemde jeugdinternaat. Ik zat in het jeugdhuis met onder andere René Eijkelkamp en Frank Masmeijer.
Frank was een elegante middenvelder die aardig kon voetballen, maar vooral lekker kon babbelen. Het was dan ook geen verassing voor mij dat Frank later op de televisie verscheen als verdienstelijk presentator. Maar het jeugdhuis was na vier maanden verleden tijd. Het betekende wel dat ik elke dag met het openbaar vervoer naar de training moest en daarna weer terug naar Lelystad. Toen met buslijn 143 naar Kampen en verder met de boemeltrein naar Zwolle en dan richting Deventer. De reistijd was ruim vier uur. Ik had het er graag voor over en het was weer een stap in het volwassen worden.
Toen ik achttien werd heb ik snel mijn rijbewijs gehaald en hoefde ik niet meer met het openbaar vervoer. Dit allemaal even terzijde, want de wedstrijd die wij met Lelystad 4 tegen DOSK speelden, was memorabel. Ik stond voor de tweede keer dit seizoen onder de lat. Verleden week verloren wij met 5-2 bij Berkum 3, mede door twee vreselijke blunders van mij. Dat ik een balletje door mijn vingers laat glippen, daar kan ik – net als mijn teammakkers – mee leven. Maar twee poedels maken door het risicovol meevoetballen? Het bezorgde mij slapeloze nachten en een niet te stuiten revanchegevoel.
Drie nederlagen op rij hadden wij te slikken gekregen, met liefst dertien goals tegen. Toen na een minuut of vijf Sander een terugspeelbal kiezelhard langs me heen schoot (0-1 achter), leek het weer een troosteloze middag te worden. Maar we speelden goed, het was ons weer (geen 25 graden) en we tikten er weer ouderwets op los. Kansen genoeg, maar toch kwamen we uit hun tweede aanval op 0-2 achterstand. Twee ballen op goal en weer twee erin: in gedachten besloot ik dat dit de laatste keer was dat ik de keepershandschoenen had gedragen. Wat een vreselijk vak!
Maar de 1-2 vlak voor rust van Mark bracht hoop. In de knotsgekke tweede helft gebeurde er veel. Het werd 2-2, een minuut later 2-3, Sietze werd eindelijk wakker en maakte prachtig 3-3. Aan de drie tegengoals kon ik weinig doen en ook bij de 3-4 was ik kansloos. Negen tegentreffers in twee partijen; het is niet goed voor het zelfvertrouwen van een sluitpost, kan ik u verzekeren.
Maar ik ben er nog niet, Vlak voor tijd scoorde Hans uit een vrije trap resoluut de 4-4. Zouden we dan een punt meenemen? Of?
Kort voor tijd kreeg DOSK op een meter of twintig een vrije trap te nemen. ‘Oh God, het zal toch niet’, ging er door mijn hoofd. Ik was nerveus, heus. De speler, een linkspoot, schoot de bal vervolgens tussen de twee man in het muurtje door, er zat nog een vervelend stuitje in, door het natte veld schoot de bal ook nog door, maar: mijn redding was katachtig! Ik had ‘m zowaar klemvast. Het werd nog mooier. Uit de tegenaanval maakte Sietze ook nog de 5-4 en waren de drie punten een feit! Wat hadden wij deze zege nodig!
Omdat ik werd opgehaald hoefde ik niet terug met het openbaar vervoer. Helaas, want aan deze heroïsche wedstrijd had ik graag wat langer teruggedacht, in trein of bus…
Michel, na 1 van de krankzinnigste wedstrijden in de historie op het Langezand in Lelystad, mijn complimenten voor je overtuigende optreden onder de lat van Lelystad 4.
Kleine tip van een (oud) kiepert; kijk uit dat je dat goddelijke lijf van je, in al je gretigheid, “niet te veel op zun lazer geeft”.
Ik zag je 2 keer als een F-16 naar de linkerbovenhoek zweven maar ook 2 keer als een Dacota landen.
Nu was het veld door de stortregen toevallig wat “zompig” maar als het gortdroog is zullen de gevolgen niet te overzien zijn, zowel voor je lichaam als voor het veld. Neem het van mij aan, ik kan het weten………..
Michel jij bent nog steeds een held. Veel trainers gehad maar jij blijft mij favoriet, was een topjaar destijds bij achilles. Helaas dacht het bestuur er goed aan te doen jou contract niet te verlengen de gevolgen met de nieuwe trainer was degradatie naar de 2 e klasse voor achilles, dit hebben wij gelukkig niet meegemaakt. Afz. C.Avsar